Vertrokken, eindelijk rijden!!

Eindelijk de Motor

Geduld is soms nodig om te krijgen wat je graag snel voor elkaar wilt krijgen. Andersom is het ook waar, had mij al voorbereid op week om de motor uit de haven te krijgen. Zijn uiteindelijk 3 werkdagen geworden met een weekend er tussen.

Zondag eerst maar eens lekker uitgeslapen. Uit eindelijk ga je bed vanzelf uit nadat om 11.00 uur de airco word uitgeschakeld. Stijgt de temperatuur in de slaapkamer snel tot wel 30 graden plus. S’middag beetje rond gelopen door de stad, wat zeker de moeite waard is. Cartagena is een stad met historie, die zie je duidelijk terug aan de oude vestigingsmuren.

Maandag morgen wekker strak 7 uur gezet om zo rond 8 uur bij het kantoor te zijn waar ik mijn verzekering wilde afsluiten. Werd verwezen naar 2e bali waar iemand me al snel briefje onder de neus drukte met het word DIAN. Oke dus verkeerde volgorde, had eerst de tijdelijke import documenten nodig anders geen verzekering. Sta je 5 minuten later weer buiten, snel bekeken dus. Had de keuze of half uur wandelen richting de douane, of taxi. In Colombia is ook de zogenaamde motortaxi, rijden honderden mensen rond met een 2e helm onder de arm. Voor 1.5 dollar brengen ze je door heel de stad, wel met gevaar voor eigen leven. Andersom kon ik mooi afkijken hoe het verkeer zich nou precies gedroeg. Binnen bij de Douane, aangegeven in welke haven mijn krat zich bevond, had ik zaterdag ochtend te horen gekregen. Afspraak werd gemaakt dat om 2.00pm mijn motor zou worden gekeurd.
Op naar de haven om de kist te slopen, mja dat gaat niet zo maar. Je hebt eerst goedkeuring nodig om toegang te krijgen. Na 3 doorverwijzing zat ik bij een jongen aan het bureau, geschat van de zelfde leeftijd als ik. Allerlei documenten kwamen op tafel, waar ik allemaal 3 keer mijn volledige naam, handtekening en paspoortnummer op moest vermelden, geen idee wat de inhoud was van de a4 vol tekst waar ik voor tekende. Belletje werd gedaan naar de haven, dat ik er aankwam en ongeveer half uur nodig had om te assembleren. Voorwiel, stuur en voorspatbord moest weer op zijn plek. Dit was goed, kon mijzelf naar de siesta om 2.00pm melden bij de ingang. Kist stond er netjes bij, was zelfs nog extra ingepakt met krimpfolie. Met wat geweld de hardboard platen uit elkaar getrokken. Niet veel later stond Mario de inspecteur erbij. Wilde mijn Kentekenpapieren zien en natuurlijk het frame nummer. Om deze te bekijken moest motor eerst uit de kist, dit duurde hem te lang, hij geloofde het wel. Het assembleren duurde al met al toch iets meer als een uur, zat te tobben met het voorwiel. De remblokken zaten niet goed op de plek, en wilde snelhandelen omdat twee haven medewerkers mijn motor omhoog hielden. Wat toch niet een erg lichte bezigheid is. Na de 5e poging zat het voorwiel erin, aantal stickers uitgedeeld als bedankje. Pas naar het verkrijgen van de documenten van douane en verzekering kom je de haven uit.
Dus op naar Mario om de papier op te halen, deze had hij helaas nog niet gereed. Hier moest ik nog ruim uur op wachten. Tijd tikt door, werd allemaal te kort dag. Besloten om de motor nog dag extra in de haven te laten staan. Tijd om verzekering te regelen was er ook niet meer.

Dinsdag morgen weer het zelfde ritje, maar nu met papieren om de SOAT (verzekering) te regelen. Dit keer had ik wat langer werk maar nu wel met het resultaat dat ik mijn verzekering had geregeld. Nu alleen nog even de motor de haven uit duwen, zat tenslotte geen benzine in. Zo snel gaat dat helaas niet, stond een klein misselijk foutje op de douane papieren. Hierdoor kreeg ik geen uitrijd toestemming, moest eerst recht gezet worden door de douane. Daar gaat je tijd, hup nog een siesta van 2 uur ertussen en sta je om half 3 s’middag op punt waar je om 10 uur had willen zijn. Binnen het haven terrein waren opnieuw minimaal 2 documenten te regelen, maar voelde dat nu goed zat. Uur later stond ik aan de poort, een laatste check en op naar het tankstation. Gelukkig aan de overkant, dacht bij mij zelf gooi maar niet te vol. Mocht toch iets loos zijn na 4 weken stilstand dan is de tank in ieder geval niet te zwaar. Moet je dit alleen wel juist communiceren, waar ik 10 liter bedoelde stond de tankbediende mijn na kleine 6 vragen aan te kijken. Tank zat nokkie vol, aargh. De tankbediende rekende tenslotte niet in liters maar in de gebruikelijke gallons. Af rekenen ging al net zo soepel, op de pomp stond 70.000 vermeld, dat is makkelijk afrekenen. Blijkt de tax appart verrekend te worden, had het gevoel dat hij mij probeerde te lichten. Maar dit schijnt gebruikelijk te zijn. Dus moest 10mill extra afreken dan op de pomp stond vermeld.

      
Op naar het hostel, had begrepen dat ik mijn motor daar wel ergens binnen kwijt kon. Ging iets moeilijker als gezegd, moest een kleine 10 treden een trap op. Met wat hulp en een lange balk ging dit uiteindelijk nog enigszins eenvoudig. Eerst maar eens een biertje om te vieren dat, alles tot zo ver was gelukt. Tassen uitgepakt en alles een nieuwe juiste plek gegeven. Bij de winkel nog 3 liter wat gehaald, voor de warme omstandigheden ’s avond de route voor de volgende dag in de GPS geladen. Wat gekletst met die of gene, bed tijd keer goede lange nacht maken.
Woensdag ochtend spullen op de motor pakken, eerste keer altijd wat onwennig. Toch nog wat dingen verplaatsen. Er kon vertrokken worden, uitgezwaaid door één van de hostel crew. Is zelf een Argentijn die onderweg is met de motor naar Mexico, had even een break genomen in Colombia. Werkte nu ruim een maand in het hostel waar ik verbleef. Had van hem nog adres gekregen om olie op te halen. Dit is als water voor mij, met een tekort aan olie is het snel afgelopen met de pret. Stad uit en een mooie route langs de oceaan. Omgeving varieert enorm, zo ook de huizen. Ook veel armoede, huisje gebouwd van stalen golf plaatjes. Had avond er voor mijn camelbag gevuld met water, wat ik ook wel nodig had. De luchtvochtigheid en warmte maakt wel dat je door blijft rijden, moment stoppen en het zweet breekt je aan alle kanten uit. Als eerste gestopt bij een soort van mud vulkaan. Een kleine vulkaan waar modder naar boven word gedreven vanuit de aarde. Dit zou heerlijk gevoel moeten geven. Vanwege mijn kleding en drang om te rijden weer op route gegaan. Santa Marta zou de eind bestemming zijn. Niet ver daarvan was een camping voor surfers. Hier mijn tent op gezet. Nadat ik wat kip rijst en soort van plaat geslagen gebakken banaan gegeten had. Nog een uurtje bij de tent gezetten, heerlijk in slaap gevallen. Rond 6 uur weer eruit, eerst een frisse duik in de zee. De surfers probeerde enkele meters met de golven mee te surfen. Tent opgeruimd en alles op de motor geknoopt.
Nu kon ik vertrekken, zag tot mijn teleurstelling dat mijn achterband stukken uit de noppen mistte. De achterband had ik ooit bij partij onderdelen gekocht, helaas was deze 1 breedte maat groter dan in normaal monteer. Had er dus een uitdaging bij voor vandaag, opzoek naar een nieuwe band. In Riohacha, via via uit eindelijk bij een Yamaha dealer uitgekomen. Deze konden mij gelukkig aan een nieuwe band helpen, wel compromis meer weg georiënteerd. Door mede deze tegenvaller stuk van mijn voorbereidde route ingekort om zo redelijke tijd aan te komen in Valledupar. De avond ervoor hier adres gevonden van mooi plek voor een overnachting. Hostel had mooie buitenplaats, waar je heerlijk kon nagenieten van de trip. Een Colombiaanse verkoper van cosmetische stuff, verbleef in dezelfde kamer. Hij sprak erg goed engels, leuk om een conversatie te hebben over het reilen en zeilen in Colombia.

Vrijdag morgen, tent hoefde ik niet te pakken dit scheelt enorm in de tijd. Rond half negen zat ik op de motor. Mij voorgenomen om eerst 50km te rijden als voor ik ga ontbijten. Moest die dag toch zo’n 400+ km afleggen. Bij een klein winkeltje gestopt om wat broodjes te kopen. Aan gegaapt word je overal vooral in de kleine dorpjes. In de volgens de bevolking veel te dikke motorkleding, en voor hier een bijzonder zware motor. Overal waar je stilstaat komt wel de vraag aanbod hoeveel cilinder inhoud de motor heeft. (seiscientos) Na ontbijt weer opstap voor een volgend deel van de etappe. Op veel plaatsen werd er aan de weg gewerkt, hierdoor was het verkeer vaak van 1 kant afgesloten. Omstebeurt mocht dan 1 richting langs het obstakel rijden. Je moest al snel op zo’n punt 10 minuten wachten, na het zoveelste punt het voordeel van een motor uitgebuit. Meer het binnenland in, was kans op een tegenligger gering en altijd voldoende ruimte elkaar te passeren. Rond de klok van 3 kwam ik aan in de stad Magangue, nog kleine 50km tegaan. Uurtje mooi optijd dus, helaas had ik geen rekening gehouden met een overtocht van 20 minuten en een wachttijd voor vertrek van een uur. Daarin tegen was de overtocht wel een leuke ervaring. Voor het oog een erg oud uitziend hok, maar voer snel genoeg om te genieten van een fris briesje. Op de boot een soort van milkshake gedronken, voor wat extra energie. De adviezen voor het niet eten van gewassen sla en zuivel etc besloten toch maar beetje te negeren. Anders word de keuze wel erg beperkt, maag heeft nog geen krimp gegeven. Na de overtocht, gas er maar opgegooid. Wilde graag voor het donker ik Mompos aankomen. Wel zo makkelijk zoeken, afstand was nog zo’n 38km. De eerste 15 km was de weg nog behoorlijk, laatste stuk was nauwelijks over een weg te spreken. Vol gaten en stukken aangevuld met losse gravel en stof meuk. Kon mooi mijn Marokko ervaring gebruiken en al staand met behoorlijke snelheid mijn bestemming bereiken. Heerlijk gereden vandaag, hostel ziet er echt fantastisch uit. Dat voor nog geen 8 euro per nacht. Mompos is een histories stadje, maar door de slechte bereikbaarheid zijn er niet veel toeristen.

Blijf nu hier 2 dagen om wat bij te komen en poging te doen om mijn spaans woordenboek wat uit te breiden.

     

Advertenties

Laatste dingen, Vliegreis en eerste dag in Cartagena

Laatste dingen

Omdat ik niet van vervelen hou had ik bedacht dat het verstandig was om in de tussentijd dat mijn motor onderweg was naar Cartagena een motor blokje op te knappen. Had genoeg onderdelen liggen, blok gespitst tot de versnellingsbak eruit kon. Tandwiel van de 5e versnelling op de 2e as vervangen was weer iets nieuws voor mij. Kwam uiteindelijk toch nog tijd te kort, onderblok is klaar, topset zit er op maar moet nog worden afgerond.

Vliegreis

Donderdag ochtend samen met mijn ouders om 4.00 uur vertrokken, s´avonds de laatste spullen er bij gezocht, vergeten doe ik toch iets. (nagelknipper, al weer gevonden, gekocht) In Brussel aangekomen ging het navigeren naar het vliegveld gelukkig redelijk eenvoudig, onderweg net even stil gestaan bij Antwerpen. Mijn bagage ingecheckt en opweg naar de gate. Stiekem toch nog beetje spannend, trip over de oceaan is toch de eerste keer. In Madrid aangekomen had ik het idee dat ik wel erg weinig tijd had tussen de 2 vluchten. Gelukkig zou mijn bagage vol automatische op de volgende vlucht gezet worden. Als een brugpieper die de bus nog net wil halen over het vliegveld gesneld. Bleek ik mij vergist te hebben in de tijd van openen van de gate met vertrekt tijd van de vlucht. Voor niks het zweet op mijn rug gelopen. kon nu mooi wel uur uitrusten bij de gate.

De vlucht zou zo’n 10 uur duren, begon met een uur vertraging. Iets met een extra check op de bagage. Had een plek toegewezen gekregen langs het gangpad. We kregen tot 3x toe, soort van voedsel toegediend. Was goede manier om wakker te blijven en ook nog wat binnen te krijgen. Sinds jaren niet meer zo veel achter een volgend gelezen. Rond 16.00 uur Colombia’s tijd aan gekomen in Bogota. Hier moest ik door de douane, altijd vervelend. Maar met een EU passport ben je toch maar bevoorrecht. Vanuit Brussel had ik te horen gekregen dat ik mijn bagage zelf van de band moest halen en met me mee moest nemen voor de binnenlandse vlucht. Aangekomen bij de bagage band bleek er geen tas voor mij bij te zijn. De ‘baas’van het vliegveld, althans dat beweerde hij, gaf aan dat mijn bagage opnieuw vol automatische naar Cartagena zou gaan. Ga je toch beetje opweg met het gevoel, als dat maar goed komt. Had  te horen gekregen dat ik naar een andere terminal moest. Makkelijker gezegd als gedaan, gelijk de proef op de som, 2 agenten aangesproken of de richting waar ik naar opweg was de juiste was. Uhu, mooi niet, maar ze hadden wel even tijd om mij lopend bij de juiste bus af te zetten die me naar de juiste terminal zou brengen. Top, een mede passagier zag mij wat moeilijk uit het raam kijken en vroeg waar ik naar opweg was. Toevallig hadden we beide de zelfde bestemming was dus weer eenvoudig opgelost.

De binnenlandse vlucht zou ruim een uur duren. Ging allemaal erg gemakkelijk, het vliegtuig was modern toestel met betere stoelen dan de vlucht ervoor. In Cartagena begon het wachten op de bagage, duur als snel lang. Maar kwam toch goed, en op naar de Taxi. Verlangde wel naar mijn bedje, had een hostel geboekt. Taxi gevonden en 10 minuten later stond ik voor de deur van de Viajero Hostel. Mijn prebooking werd gecheckt en na douche vond ik het welletjes op naar bed.

Vrijdag,
Op naar de haven, had gps coordinaten in mijn garmin gezet, lopend erheen. Dacht zo’n kleine 2.5 km, maar denk dat het eerder 3 0f 4 was. Maar vond de haven, nu opzoek naar het kantoor van Ecu Line. Had een adres maar had deze niet goed genoteerd of klopte niet. Terug naar een hoofdkantoor van de haven, was wel iemand die wist waar ik moest wezen. Fijnloos dirigeerde hij mij door de straatjes, bij voordeur werd aangebeld. Was van buiten maar slechtaangegeven dat dit juist pand betrof, dus zonder hulp had ik het niet gevonden. Nu begon de uitdaging, zonder één woord spaans communiceren met iemand die niet één word engels spreekt. Als snel werd gebeld met het hoofdkantoor in Bogota. Boodschap kwam er op neer dat ik eerst een rekeing moest betalen. Dit kon ik cash betalen bij een bank paar straten verderop. In Pesos wel te verstaan, had gerekend op dollars. Dus eerst op jacht naar een werkend bankautomaat. Die van de bank waar ik was accepteerde mijn Rabo pas niet, gelukkig na kleine 10km lopen een gevonden waar ik 700.000 pesos kon pinnen, in biljetten van 20.000. Was een stapel van zo’n 40 biljetten, portemonnee kon iig niet meer dicht. Terug aangekomen bij de bank, bleek deze siesta te hebben. Weer 2 uur verloren, in een parkje beetje liggen dutten. Kijken of ik wat spaanse worden kon leren, viel niet mee met 35 graden in de schaduw.

Na 2 uur stond weer bij de bank, ging nu vlot, kreeg een stempel ter bevestiging van betaling en op naar de Eculine office. Kreeg hier een stempel en de opdracht naar de DIAN (douane) te gaan. Hier kwam ik een oude bekende tegen van eerder die morgen, deed even een goed woordje voor mij en kon zo mooi twintig tal mensen voorgaan. Werd een tolk bij gehaald, aller aardigst meid die mijn bijzonder goed hielp. De douane moet de kist waar mijn motor in zit controleren en vroeg naar de locatie van de container. Sta je opnieuw met je mond vol tanden, geen idee. Opnieuw de gang gemaakt naar de office van Eculine. Hier werd mijn na 10 minuten het woord mañana duidelijk. Volgende dag om 10 uur kon ik terug komen om dit bevestigd te krijgen. Nog even langs de douane om dat mee te delen, dit betekende dat ik pas weer terug hoef te komen as maandag.

In het hostel met 2 Duitsers en een Britse over en weer over elkaars reisplannen gesproken. Mooi wat tips verzameld over Zuid Amerika. Blijft toffe manier van overnachting, paar lekker koude biertjes gingen er ook wel in. Net naar midden nacht heerlijk in slaap gevallen, morgen weer een dag.

Zaterdag:
Op naar office waar ik mijn verzekering zou moeten kunnen regelen. Na gisteren een kleine 15km gelopen te hebben voel ik dit wel in de benen. Nijmeegse moet bij terug komst geen probleem zijn. Was natuurlijk een gokje, zaterdag morgen wel of niet openen. Helaas, kan het maandag opnieuw proberen, op naar de office van Eculine waar ik gelukkig zonder te veel moeite te horen kreeg waar ik maandag opzoek kan naar mijn container.

Nog beetje door de stad geslenterd, een pet gekocht om me een beetje te beschermen tegen de felle zon. In een parkje beetje uitgeblazen, wat een hitte. Ben benieuwd hoe dit gaat zo meteen op de motor. De politie/defensie had iets van een tentoonstelling van hun gereedschap en speelgoed. Wel leuk om even van dichtbij te bekijken, een drone, een op afstand bedienbaren bommen ruimer, camera in de vorm van een handgranaat. De aandacht werd gewaardeerd, gelijk werd een een engels sprekende agent bij geroepen voor wat uitleg. De gastvrijheid in dit land is bijzonder te noemen.

Voorbereidingen 2013

De Motor

    

De afgelopen 3 maanden hebben in het teken gestaan van de voorbereidingen voor de reis door Zuid Amerika. De ‘reis’ motor had na eind september 2013 niet meer gereden en kon wel wat aandacht gebruiken. Het motorblok was oke bevonden na kleine 6dkm door Spanje en Frankrijk. Zo maar een kleine opsomming wat er aan de motor is gedaan, veranderd.

• Zowel voor als achtervering geserviced, de achterschokbreker door JD Shocks, ook wel bekend als Jan Droog uit Pijnacker.
• De voorbouw van de motor aangepast, roadbook verwijderd en ruimte gecreëerd voor spare parts rondom de koplamp.
• Na verkoop van de Garmin C60, moest er ook weer voorziening voor de vervangende Montana worden aangebracht.
• Het achterrek, bevalt al kleine 40dkm uitstekend, heeft kleine aanpassing ondergaan dmv toevoeging van een Otterbox 1900 waar mijn gereedschap kan opbergen. Tevens mijn bandenlichters vaste montage gegeven in het rek.
• De carterdeksels vervangen door andere exemplaren en deze in de kleur zwart gespoten. Het hele frame waar nodige bijgetipt met hammerrite.
• Natuurlijk een olie wissel, ook de tussenplaten uit mijn benzine tank gevist, deze lagen al een tijdje los en maakte een vreselijk herrie om het moment dan de tank bijna leeg was.
• Setje verse michelin T63 mijn alltime favorit.

Het Vervoer

    

Dit was een heel nieuw aspect voor mij, het laten vervoeren van de motor over de Oceaan. Je stapt er helemaal blind in en begint met rond vragen/mailen. Mensen van de DTA, MF en ARM heb ik gevraagd naar hun ervaringen mbt de verschillende optie’s. Je heb in wezen 3 optie’s, Vliegtransport, Roll on- Roll off en ingekrat in kist en verzamel container. Elk heeft zijn voor en nadelen en deze keuze is vooral gebaseerd op eigen voorkeur en budget.
Uit eindelijk heb ik gekozen voor het vervoer in een krat, hierover kan ik dan ook het meeste melden. Heb mijn vervoer geregeld via DCL uit Ridderkerk. Dit is een eenmans bedrijfje, Chris Stapels heeft jaren lange ervaring mbt zeevracht.
Vliegtransport:
Snel (motor vlieg als het waren met je mee, douane afhandeling is eenvoudiger en vaak daardoor goedkoper)
Kosten voor vervoer per vliegtuig zijn erg hoog, Heb prijzen via offertes binnengekregen tot 2300 euro. Dit is tot 8x duurder dan in een krat, al komen daar hogere inklaringskosten bij.
Roll on – Roll off:
Transit tijd van zo’n 20 dagen naar Cartagena, dit is gelijk als met ingekraten motor.
Motor kan in rijdende staat aangeleverd worden bij de haven in Zeebrugge. Vanaf Cartagena wordt deze weer van de boot gerold.
Kosten zijn 2x zo hoog als met een gekrate motor, ander nadeel is dat je er geen bagage op of aan kan bevestigen. Het ruim van het schip is vrij toegangelijk voor het boot personeel, dit wordt om die reden afgeraden / uitgesloten.
Vaar schema heb ik in de mails geen duidelijkheid of gekregen, geen wekelijkse afvaart.
Ingekraten motor:
Transit tijd van 20 dagen, vaar schema is kleine 2 maanden van te voren bekend. Het is verstandig om een haven uit te zoeken waar wekelijks een boot op vaart vanuit Rotterdam. Hierdoor kan je, vliegticket boeken en zorgen dat je motor aantal dagen voor jouw aankomst aanwezig is in de haven.
Kosten zijn rond de 300 euro, dit is dus de goedkoopste variant. Grote voordeel is dat je gemakkelijk je bagage en motor uitrusting kan toevoegen aan de zending.
Groot nadeel is de onzekerheid van de wijze van transport en eventuele bijkomende onverwachte kosten.
Een kist is noodzakelijk, deze moet aan de ISPM15 norm voldoen. Dit heb ik opgelost door gebruik te maken van een Harley Davidson krat en deze vermaakt naar afmetingen voor mijn motor. Het geheel bekleed met hardboard wat niet onder ‘hout’ valt is dus voldoet aan de ISPM15.
Chris heeft mijn verscheping ondergebracht bij EcuLine. Via hun website kan je dmv je Bill of Lading formulier je zending volgen.

Verdere details mbt afhandeling in Cartagena volgen.
Nadat mijn motor in de kist had plaats genomen heb ik deze vervoert per aanhanger naar Rotterdam. Daar aangekomen moest ik mij melden, kreeg een veiligheids hesje aan en mocht mij bij de andere chauffeurs melden. Nadat er plek bij het dok was vrijgekomen mocht ik mijn aanhanger voor rijden. Toch maar even doorgevraagd, het hoogte verschil tussen het vrachtwagendock en mijn bakwagentje kan niet de bedoeling zijn. Mocht uiteindelijk bij een normale schuifdeur voorrijden. Al snel kwam een heftruck chauffeur voor rijden en pikte de kist van de aanhanger. Na mijn enigste papier(bewijs) in ontvangst en weg was die. Ik had een lege aanhanger, verder geen documenten na da niks. Zal wel goed komen, op naar huis.