Eindelijk de Motor
Geduld is soms nodig om te krijgen wat je graag snel voor elkaar wilt krijgen. Andersom is het ook waar, had mij al voorbereid op week om de motor uit de haven te krijgen. Zijn uiteindelijk 3 werkdagen geworden met een weekend er tussen.
Zondag eerst maar eens lekker uitgeslapen. Uit eindelijk ga je bed vanzelf uit nadat om 11.00 uur de airco word uitgeschakeld. Stijgt de temperatuur in de slaapkamer snel tot wel 30 graden plus. S’middag beetje rond gelopen door de stad, wat zeker de moeite waard is. Cartagena is een stad met historie, die zie je duidelijk terug aan de oude vestigingsmuren.
Maandag morgen wekker strak 7 uur gezet om zo rond 8 uur bij het kantoor te zijn waar ik mijn verzekering wilde afsluiten. Werd verwezen naar 2e bali waar iemand me al snel briefje onder de neus drukte met het word DIAN. Oke dus verkeerde volgorde, had eerst de tijdelijke import documenten nodig anders geen verzekering. Sta je 5 minuten later weer buiten, snel bekeken dus. Had de keuze of half uur wandelen richting de douane, of taxi. In Colombia is ook de zogenaamde motortaxi, rijden honderden mensen rond met een 2e helm onder de arm. Voor 1.5 dollar brengen ze je door heel de stad, wel met gevaar voor eigen leven. Andersom kon ik mooi afkijken hoe het verkeer zich nou precies gedroeg. Binnen bij de Douane, aangegeven in welke haven mijn krat zich bevond, had ik zaterdag ochtend te horen gekregen. Afspraak werd gemaakt dat om 2.00pm mijn motor zou worden gekeurd.
Op naar de haven om de kist te slopen, mja dat gaat niet zo maar. Je hebt eerst goedkeuring nodig om toegang te krijgen. Na 3 doorverwijzing zat ik bij een jongen aan het bureau, geschat van de zelfde leeftijd als ik. Allerlei documenten kwamen op tafel, waar ik allemaal 3 keer mijn volledige naam, handtekening en paspoortnummer op moest vermelden, geen idee wat de inhoud was van de a4 vol tekst waar ik voor tekende. Belletje werd gedaan naar de haven, dat ik er aankwam en ongeveer half uur nodig had om te assembleren. Voorwiel, stuur en voorspatbord moest weer op zijn plek. Dit was goed, kon mijzelf naar de siesta om 2.00pm melden bij de ingang. Kist stond er netjes bij, was zelfs nog extra ingepakt met krimpfolie. Met wat geweld de hardboard platen uit elkaar getrokken. Niet veel later stond Mario de inspecteur erbij. Wilde mijn Kentekenpapieren zien en natuurlijk het frame nummer. Om deze te bekijken moest motor eerst uit de kist, dit duurde hem te lang, hij geloofde het wel. Het assembleren duurde al met al toch iets meer als een uur, zat te tobben met het voorwiel. De remblokken zaten niet goed op de plek, en wilde snelhandelen omdat twee haven medewerkers mijn motor omhoog hielden. Wat toch niet een erg lichte bezigheid is. Na de 5e poging zat het voorwiel erin, aantal stickers uitgedeeld als bedankje. Pas naar het verkrijgen van de documenten van douane en verzekering kom je de haven uit.
Dus op naar Mario om de papier op te halen, deze had hij helaas nog niet gereed. Hier moest ik nog ruim uur op wachten. Tijd tikt door, werd allemaal te kort dag. Besloten om de motor nog dag extra in de haven te laten staan. Tijd om verzekering te regelen was er ook niet meer.
Dinsdag morgen weer het zelfde ritje, maar nu met papieren om de SOAT (verzekering) te regelen. Dit keer had ik wat langer werk maar nu wel met het resultaat dat ik mijn verzekering had geregeld. Nu alleen nog even de motor de haven uit duwen, zat tenslotte geen benzine in. Zo snel gaat dat helaas niet, stond een klein misselijk foutje op de douane papieren. Hierdoor kreeg ik geen uitrijd toestemming, moest eerst recht gezet worden door de douane. Daar gaat je tijd, hup nog een siesta van 2 uur ertussen en sta je om half 3 s’middag op punt waar je om 10 uur had willen zijn. Binnen het haven terrein waren opnieuw minimaal 2 documenten te regelen, maar voelde dat nu goed zat. Uur later stond ik aan de poort, een laatste check en op naar het tankstation. Gelukkig aan de overkant, dacht bij mij zelf gooi maar niet te vol. Mocht toch iets loos zijn na 4 weken stilstand dan is de tank in ieder geval niet te zwaar. Moet je dit alleen wel juist communiceren, waar ik 10 liter bedoelde stond de tankbediende mijn na kleine 6 vragen aan te kijken. Tank zat nokkie vol, aargh. De tankbediende rekende tenslotte niet in liters maar in de gebruikelijke gallons. Af rekenen ging al net zo soepel, op de pomp stond 70.000 vermeld, dat is makkelijk afrekenen. Blijkt de tax appart verrekend te worden, had het gevoel dat hij mij probeerde te lichten. Maar dit schijnt gebruikelijk te zijn. Dus moest 10mill extra afreken dan op de pomp stond vermeld.
Op naar het hostel, had begrepen dat ik mijn motor daar wel ergens binnen kwijt kon. Ging iets moeilijker als gezegd, moest een kleine 10 treden een trap op. Met wat hulp en een lange balk ging dit uiteindelijk nog enigszins eenvoudig. Eerst maar eens een biertje om te vieren dat, alles tot zo ver was gelukt. Tassen uitgepakt en alles een nieuwe juiste plek gegeven. Bij de winkel nog 3 liter wat gehaald, voor de warme omstandigheden ’s avond de route voor de volgende dag in de GPS geladen. Wat gekletst met die of gene, bed tijd keer goede lange nacht maken.
Woensdag ochtend spullen op de motor pakken, eerste keer altijd wat onwennig. Toch nog wat dingen verplaatsen. Er kon vertrokken worden, uitgezwaaid door één van de hostel crew. Is zelf een Argentijn die onderweg is met de motor naar Mexico, had even een break genomen in Colombia. Werkte nu ruim een maand in het hostel waar ik verbleef. Had van hem nog adres gekregen om olie op te halen. Dit is als water voor mij, met een tekort aan olie is het snel afgelopen met de pret. Stad uit en een mooie route langs de oceaan. Omgeving varieert enorm, zo ook de huizen. Ook veel armoede, huisje gebouwd van stalen golf plaatjes. Had avond er voor mijn camelbag gevuld met water, wat ik ook wel nodig had. De luchtvochtigheid en warmte maakt wel dat je door blijft rijden, moment stoppen en het zweet breekt je aan alle kanten uit. Als eerste gestopt bij een soort van mud vulkaan. Een kleine vulkaan waar modder naar boven word gedreven vanuit de aarde. Dit zou heerlijk gevoel moeten geven. Vanwege mijn kleding en drang om te rijden weer op route gegaan. Santa Marta zou de eind bestemming zijn. Niet ver daarvan was een camping voor surfers. Hier mijn tent op gezet. Nadat ik wat kip rijst en soort van plaat geslagen gebakken banaan gegeten had. Nog een uurtje bij de tent gezetten, heerlijk in slaap gevallen. Rond 6 uur weer eruit, eerst een frisse duik in de zee. De surfers probeerde enkele meters met de golven mee te surfen. Tent opgeruimd en alles op de motor geknoopt.
Nu kon ik vertrekken, zag tot mijn teleurstelling dat mijn achterband stukken uit de noppen mistte. De achterband had ik ooit bij partij onderdelen gekocht, helaas was deze 1 breedte maat groter dan in normaal monteer. Had er dus een uitdaging bij voor vandaag, opzoek naar een nieuwe band. In Riohacha, via via uit eindelijk bij een Yamaha dealer uitgekomen. Deze konden mij gelukkig aan een nieuwe band helpen, wel compromis meer weg georiënteerd. Door mede deze tegenvaller stuk van mijn voorbereidde route ingekort om zo redelijke tijd aan te komen in Valledupar. De avond ervoor hier adres gevonden van mooi plek voor een overnachting. Hostel had mooie buitenplaats, waar je heerlijk kon nagenieten van de trip. Een Colombiaanse verkoper van cosmetische stuff, verbleef in dezelfde kamer. Hij sprak erg goed engels, leuk om een conversatie te hebben over het reilen en zeilen in Colombia.
Vrijdag morgen, tent hoefde ik niet te pakken dit scheelt enorm in de tijd. Rond half negen zat ik op de motor. Mij voorgenomen om eerst 50km te rijden als voor ik ga ontbijten. Moest die dag toch zo’n 400+ km afleggen. Bij een klein winkeltje gestopt om wat broodjes te kopen. Aan gegaapt word je overal vooral in de kleine dorpjes. In de volgens de bevolking veel te dikke motorkleding, en voor hier een bijzonder zware motor. Overal waar je stilstaat komt wel de vraag aanbod hoeveel cilinder inhoud de motor heeft. (seiscientos) Na ontbijt weer opstap voor een volgend deel van de etappe. Op veel plaatsen werd er aan de weg gewerkt, hierdoor was het verkeer vaak van 1 kant afgesloten. Omstebeurt mocht dan 1 richting langs het obstakel rijden. Je moest al snel op zo’n punt 10 minuten wachten, na het zoveelste punt het voordeel van een motor uitgebuit. Meer het binnenland in, was kans op een tegenligger gering en altijd voldoende ruimte elkaar te passeren. Rond de klok van 3 kwam ik aan in de stad Magangue, nog kleine 50km tegaan. Uurtje mooi optijd dus, helaas had ik geen rekening gehouden met een overtocht van 20 minuten en een wachttijd voor vertrek van een uur. Daarin tegen was de overtocht wel een leuke ervaring. Voor het oog een erg oud uitziend hok, maar voer snel genoeg om te genieten van een fris briesje. Op de boot een soort van milkshake gedronken, voor wat extra energie. De adviezen voor het niet eten van gewassen sla en zuivel etc besloten toch maar beetje te negeren. Anders word de keuze wel erg beperkt, maag heeft nog geen krimp gegeven. Na de overtocht, gas er maar opgegooid. Wilde graag voor het donker ik Mompos aankomen. Wel zo makkelijk zoeken, afstand was nog zo’n 38km. De eerste 15 km was de weg nog behoorlijk, laatste stuk was nauwelijks over een weg te spreken. Vol gaten en stukken aangevuld met losse gravel en stof meuk. Kon mooi mijn Marokko ervaring gebruiken en al staand met behoorlijke snelheid mijn bestemming bereiken. Heerlijk gereden vandaag, hostel ziet er echt fantastisch uit. Dat voor nog geen 8 euro per nacht. Mompos is een histories stadje, maar door de slechte bereikbaarheid zijn er niet veel toeristen.
Blijf nu hier 2 dagen om wat bij te komen en poging te doen om mijn spaans woordenboek wat uit te breiden.