Machi Picchu
Om 6.15 uur ging de wekker, net werk. Snel mijn spullen gepakt om buiten met een taxi te vertrekken naar Hydro Electica. Machi Picchu is moeilijk te bereiken en de enigst snelle manier is met een trein. Deze vertrekt vanuit Hydro Electrica, een verder niets zeggend plaatsje zonder huizen of hotels. Aankomst was half uur later als vertrek in Agua Calientes. In dit toeristische dorpje moet je een ticket kopen voor het bekijken van de ruïnes. Je kan ervoor kiezen om met de bus of te voet naar de 350 meter hoger gelegen ruïnes te gaan. Koos er voor om sportief te gaan wandelen, begon alleen iets te fanatiek aan de 1600 trap treden naar boven. Halverwege even op adem komen om 45 minuten later boven aan te komen. Ondanks dat ik ’s morgens vroeg vertrokken was, waren er rond half tien al veel toeristen boven. Als eerste nog wat hoger geklommen om mooi uitzicht te hebben over de vallei en de ruïnes van Machi Picchu. Het is een bijzonder gezicht, die enorme ruïnes verborgen tussen de bergen. Dat is ook exact de reden dat deze schat van historie nog zo goed is bewaard gebleven. Nadat ik ruim 3 uur rond gelopen had en voor mijn gevoel het wel gezien had. Opnieuw al de traptreden, maar nu naar beneden. Daar aangekomen was ik te laat om de trein te pakken naar Hydro Electrica, dus dan maar te voet. Tocht van 11km langs de treinrails, zo nu en dan kwam er iemand tegemoet. Mooie gelegenheid te vragen hoelang de wandeling nog zou duren. Zo rond de klok van 4 uur terug in dorpje, bijna 20km gewandeld. Opnieuw een vermoeiende dag achter de rug, maar zeker de moeite waard.
Volgende morgen rustig aan gedaan, rond uur of 9 motor bepakt en koers gezet richting Cusco. Onderweg zo halverwege, midden in de bocht gleed mijn achterwiel onder mij vandaan. In reflex volledig tegengestuurd en het hele spul overeind gehouden. Motor naar een wat rustigere plek geduwd om daar de band te plakken. Dit bleek niet mogelijk ivm scheur van 4 cm in mijn binnenband. Een spijker van zeker 80mm had mijn achterband doorboort, en in minder dan een seconde mijn band ontdaan van de lucht. Gelukkig had ik reserve binnenband bij mee, deze gemonteerd en ruim uur later weer op route.
Florian die ik 2 dagen geleden had uitgezwaaid was nog ik Cusco. Dus naar het zelfde hostel gereden als waar hij zijn motor had geparkeerd. Het hostel droeg de naam Wild Rover, vol met backpackers van allerlei nationaliteiten. Na 5 dagen achtervolgende reizen en wandelen werd het tijd voor beetje een rustiger dag. De ochtend begon eerst met kleine roes uitslapen nadat de vorige avond wat gezellig was geweest. Na ontbijt het achterwiel uit de motor gehaald om deze me te nemen naar straat ‘vol’ met motorshops. Uiteindelijk een nieuwe achterband gevonden die er door naast gelegen mini garage opgelegd zou worden. Mijn eigen schuurtje, heeft meer voorzieningen. De monteur, zeker paar jaar jonger als ik, kon nog wat leren van mijn ervaring mbt het omleggen van banden. De middag rond de stad gelopen en beetje in het hostel gehangen.
Donderdag morgen vertrokken richting Puno, was een route over de hoog vlaktes van Peru. Voornamelijk boven de 3500meter, mijn max snelheid word boven de 4km hevig gelimiteerd door gebrek aan zuurstof. Bij voornamelijk de lange klimmen zakt de snelheid dan soms tot 65km/u. Het is niet anders en kwestie van uitzingen tot de top is bereikt. In Puno bevindt zich aan het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Net voor Puno hebben we er iets van kunnen zien. De volgende dag rijden verder rond de Lake Titicaca, om uiteindelijk na 150km bij de Boliviaanse grenspost aan te komen. Had een mooie parkeer plek gevonden net achter de slagboom. Dit kwam mij uiteindelijk op een waarschuwing te staan, van de grens politie. Na dat we uit gestempeld waren uit Peru. Was de beurt om de papieren te laten zien aan de grens politie. Hij vroeg naar mijn verzekering voor Peru, mja die had ik eigenlijk niet. Deze was in tegenstelling tot Colombia en Ecuador niet te koop aan de grens. Had ik moeten kopen in een van de steden, na grens overgang. Dit was ik soort van vergeten, wel had ik van bevriende reizigers een ‘verzekerings-document’ gekregen. Daarop mijn gegevens ingevuld en voorzien van 2 handtekeningen. Grens politie keek wat naar dit document en bevestigde dat alles in orde was. Met trillende handen, de documenten weer aangepakt en in mijn jas terug gestopt. Niet echt mij ding iemand voorliegen, maar dit loste wel mooi probleem direct op. De grens overgang met Bolivia ging erg soepel, 3 maanden visa en tijdelijke invoer voor de motor. Op naar La Paz, de keuze was om, om de Lake Titicaca te rijden of via een pont verbinding over te steken. We kozen voor het laatste, via een gave route kwamen we bij het punt van de overtocht. Daar lagen zo’n 40 kleine pontjes op ons te wachten, we trokken de aandacht van één van de schippers en 5 minuten later stonden we op de boot. Opweg naar de overkant kwam ons eenzelfde pont tegemoet met daarop een volwaardige bus. Bizar gezicht op een bootje maar net groot genoeg voor de bus. Vanaf de pont reden direct richting La Paz een van de grootste steden van Bolivia.
Florian zijn vader had jaren geleden deelgenomen aan een expeditie op een boot volledige gemaakt uit riet. Doel van de expeditie was te bewijzen dat het mogelijk was, de afstand van Lima naar de Galapagos eilanden (Ecuador) te overbruggen, enkele duizenden jaren geleden. Deze boot werd destijds gemaakt in Bolivia door Señor Esteban, de beste man leeft nog steeds en woont aan de Lake Titicaca. We vonden zijn woon stek, en zijn dan ook ruim een uur op bezoek geweest. Meneer Esteban genoot zichtbaar van ons bezoek en haalde onmiddellijk allerlei kranten artikelen, foto’s en boekwerken te voorschijn over de betreffende expeditie. Leuk om te zien hoe deze man op zijn leeftijd nog vol plannen zit. Vol passie vertelde hij over zijn eerdere expeditie met zijn door zichzelf gemaakten boten. Na ruim een uur de motor weer gestart om onder dreiging van regen de laatste 100km af te leggen. Gelukkig bleef het droog, zo’n 18km voor La Paz stonden we vast op een van de verkeerspleinen voor de stad. Moeizaam manoeuvreerde we ons richting de stad om uiteindelijke na een half uur onze bestemming in La Paz te bereiken.
La Paz
Na 10.000km werd het tijd wat onderhoud aan de motor te doen, in Cusco al een nieuwe achterband nu was de voorband ook aan de beurt. Had op internet een straat gevonden waar tweetal motorzaakjes zouden moeten zitten. Één ervan gevonden maar had niet echt uitstraling waar ik naar opzoek was. Klein hokje waar net 1 motor in kon, de rest werd op straat gesleuteld. Na navraag waar ik een nieuwe band kon kopen, aanwijzing gekregen voor een straat kleine 2km verderop. Inderdaad hier waren tal van banden zaken, meest gericht op autobanden. Gelukkig ook klein zaakje met motor onderdelen gevonden. Hier 3 liter nieuwe olie en voorband gekocht. In dezelfde straat een grote Honda shop gevonden alleen deze bod op zaterdag geen service. Wachten tot maandag was geen optie, beladen met de onderdelen weer terug gereden naar het eerder gevonden motorzaakje. Motor langs de straat geparkeerd en met hulp, voorwiel in de lucht zodat mijn band gewisseld kon worden. In de tijd dat de band gewisseld werd remblokken en luchtfilter gereinigd. Nadat voorwiel weer terug op zijn plek zat, de olie afgelaten en filter gewisseld. De in-uitlaat kleppen gesteld, één van de kleppen bij moeten stellen. Ruim 2.5 uur later weer opweg naar het Hostel. Productief daagje, motor weer spik en span.
Net voor zonsondergang met een taxi naar een view punt gereden om de stad La Paz van boven te zien. Zeker de moeite waar, nooit stad gezien die omringd in door zo’n immense hoeveelheid bizar hoge bergen. S’avond is door de verlichting in de huizen de gehele ring van bergen verlicht. De rangschikking van arm en rijk is zo dat het arme deel van de bevolking in de bovenste ring leeft. Hier is het beduidend kouder door het hoogte verschil van zo’n kilometer. De rijken wonen in het dal, waar het dus 5 graden warmer is.