Machi Picchu, grens Bolivia

Machi Picchu

Om 6.15 uur ging de wekker, net werk. Snel mijn spullen gepakt om buiten met een taxi te vertrekken naar Hydro Electica. Machi Picchu is moeilijk te bereiken en de enigst snelle manier is met een trein. Deze vertrekt vanuit Hydro Electrica, een verder niets zeggend plaatsje zonder huizen of hotels. Aankomst was half uur later als vertrek in Agua Calientes. In dit toeristische dorpje moet je een ticket kopen voor het bekijken van de ruïnes. Je kan ervoor kiezen om met de bus of te voet naar de 350 meter hoger gelegen ruïnes te gaan. Koos er voor om sportief te gaan wandelen, begon alleen iets te fanatiek aan de 1600 trap treden naar boven. Halverwege even op adem komen om 45 minuten later boven aan te komen. Ondanks dat ik ’s morgens vroeg vertrokken was, waren er rond half tien al veel toeristen boven. Als eerste nog wat hoger geklommen om mooi uitzicht te hebben over de vallei en de ruïnes van Machi Picchu. Het is een bijzonder gezicht, die enorme ruïnes verborgen tussen de bergen. Dat is ook exact de reden dat deze schat van historie nog zo goed is bewaard gebleven. Nadat ik ruim 3 uur rond gelopen had en voor mijn gevoel het wel gezien had. Opnieuw al de traptreden, maar nu naar beneden. Daar aangekomen was ik te laat om de trein te pakken naar Hydro Electrica, dus dan maar te voet. Tocht van 11km langs de treinrails, zo nu en dan kwam er iemand tegemoet. Mooie gelegenheid te vragen hoelang de wandeling nog zou duren. Zo rond de klok van 4 uur terug in dorpje, bijna 20km gewandeld. Opnieuw een vermoeiende dag achter de rug, maar zeker de moeite waard.

      

Volgende morgen rustig aan gedaan, rond uur of 9 motor bepakt en koers gezet richting Cusco. Onderweg zo halverwege, midden in de bocht gleed mijn achterwiel onder mij vandaan. In reflex volledig tegengestuurd en het hele spul  overeind gehouden. Motor naar een wat rustigere plek geduwd om daar de band te plakken. Dit bleek niet mogelijk ivm scheur van 4 cm in mijn binnenband. Een spijker van zeker 80mm had mijn achterband doorboort, en in minder dan een seconde mijn band ontdaan van de lucht. Gelukkig had ik reserve binnenband bij mee, deze gemonteerd en ruim uur later weer op route.

Florian die ik 2 dagen geleden had uitgezwaaid was nog ik Cusco. Dus naar het zelfde hostel gereden als waar hij zijn motor had geparkeerd. Het hostel droeg de naam Wild Rover, vol met backpackers van allerlei nationaliteiten. Na 5 dagen achtervolgende reizen en wandelen werd het tijd voor beetje een rustiger dag. De ochtend begon eerst met kleine roes uitslapen nadat de vorige avond wat gezellig was geweest. Na ontbijt het achterwiel uit de motor gehaald om deze me te nemen naar straat ‘vol’ met motorshops. Uiteindelijk een nieuwe achterband gevonden die er door naast gelegen mini garage opgelegd zou worden. Mijn eigen schuurtje, heeft meer voorzieningen. De monteur, zeker paar jaar jonger als ik, kon nog wat leren van mijn ervaring mbt het omleggen van banden. De middag rond de stad gelopen en beetje in het hostel gehangen.

      

Donderdag morgen vertrokken richting Puno, was een route over de hoog vlaktes van Peru. Voornamelijk boven de 3500meter, mijn max snelheid word boven de 4km hevig gelimiteerd door gebrek aan zuurstof. Bij voornamelijk de lange klimmen zakt de snelheid dan soms tot 65km/u.  Het is niet anders en kwestie van uitzingen tot de top is bereikt. In Puno bevindt zich aan het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Net voor Puno hebben we er iets van kunnen zien. De volgende dag rijden verder rond de Lake Titicaca, om uiteindelijk na 150km bij de Boliviaanse grenspost aan te komen. Had een mooie parkeer plek gevonden net achter de slagboom. Dit kwam mij uiteindelijk op een waarschuwing te staan, van de grens politie. Na dat we uit gestempeld waren uit Peru. Was de beurt om de papieren te laten zien aan de grens politie. Hij vroeg naar mijn verzekering voor Peru, mja die had ik eigenlijk niet. Deze was in tegenstelling tot Colombia en Ecuador niet te koop aan de grens. Had ik moeten kopen in een van de steden, na grens overgang. Dit was ik soort van vergeten, wel had ik van bevriende reizigers een ‘verzekerings-document’ gekregen. Daarop mijn gegevens ingevuld en voorzien van 2 handtekeningen. Grens politie keek wat naar dit document en bevestigde dat alles in orde was. Met trillende handen, de documenten weer aangepakt en in mijn jas terug gestopt. Niet echt mij ding iemand voorliegen, maar dit loste wel mooi probleem direct op. De grens overgang met Bolivia ging erg soepel, 3 maanden visa en tijdelijke invoer voor de motor. Op naar La Paz, de keuze was om, om de Lake Titicaca te rijden of via een pont verbinding over te steken. We kozen voor het laatste, via een gave route kwamen we bij het punt van de overtocht. Daar lagen zo’n 40 kleine pontjes op ons te wachten, we trokken de aandacht van één van de schippers en 5 minuten later stonden we op de boot. Opweg naar de overkant kwam ons eenzelfde pont tegemoet met daarop een volwaardige bus. Bizar gezicht op een bootje maar net groot genoeg voor de bus. Vanaf de pont reden direct richting La Paz een van de grootste steden van Bolivia.

      

Florian zijn vader had jaren geleden deelgenomen aan een expeditie op een boot volledige gemaakt uit riet. Doel van de expeditie was te bewijzen dat het mogelijk was, de afstand van Lima naar de Galapagos eilanden (Ecuador) te overbruggen, enkele duizenden jaren geleden. Deze boot werd destijds gemaakt in Bolivia door Señor Esteban, de beste man leeft nog steeds en woont aan de Lake Titicaca. We vonden zijn woon stek, en zijn dan ook ruim een uur op bezoek geweest. Meneer Esteban genoot zichtbaar van ons bezoek en haalde onmiddellijk allerlei kranten artikelen, foto’s en boekwerken te voorschijn over de betreffende expeditie. Leuk om te zien hoe deze man op zijn leeftijd nog vol plannen zit. Vol passie vertelde hij over zijn eerdere expeditie met zijn door zichzelf gemaakten boten. Na ruim een uur de motor weer gestart om onder dreiging van regen de laatste 100km af te leggen. Gelukkig bleef het droog, zo’n 18km voor La Paz stonden we vast op een van de verkeerspleinen voor de stad. Moeizaam manoeuvreerde  we ons richting de stad om uiteindelijke na een half uur onze bestemming in La Paz te bereiken.

La Paz

Na 10.000km werd het tijd wat onderhoud aan de motor te doen, in Cusco al een nieuwe achterband nu was de voorband ook aan de beurt. Had op internet een straat gevonden waar tweetal motorzaakjes zouden moeten zitten. Één ervan gevonden maar had niet echt uitstraling waar ik naar opzoek was. Klein hokje waar net 1 motor in kon, de rest werd op straat gesleuteld. Na navraag waar ik een nieuwe band kon kopen, aanwijzing gekregen voor een straat kleine 2km verderop. Inderdaad hier waren tal van banden zaken, meest gericht op autobanden. Gelukkig ook klein zaakje met motor onderdelen gevonden. Hier 3 liter nieuwe olie en voorband gekocht. In dezelfde straat een grote Honda shop gevonden alleen deze bod op zaterdag geen service. Wachten tot maandag was geen optie, beladen met de onderdelen weer terug gereden naar het eerder gevonden motorzaakje. Motor langs de straat geparkeerd en met hulp, voorwiel in de lucht zodat mijn band gewisseld kon worden. In de tijd dat de band gewisseld werd remblokken en luchtfilter gereinigd. Nadat voorwiel weer terug op zijn plek zat, de olie afgelaten en filter gewisseld. De in-uitlaat kleppen gesteld, één van de kleppen bij moeten stellen. Ruim 2.5 uur later weer opweg naar het Hostel. Productief daagje, motor weer spik en span.
Net voor zonsondergang met een taxi naar een view punt gereden om de stad La Paz van boven te zien. Zeker de moeite waar, nooit stad gezien die omringd in door zo’n immense hoeveelheid  bizar hoge bergen. S’avond is door de verlichting in de huizen de gehele ring van bergen verlicht. De rangschikking van arm en rijk is zo dat het arme deel van de bevolking in de bovenste ring leeft. Hier is het beduidend kouder door het hoogte verschil van zo’n kilometer. De rijken wonen in het dal, waar het dus 5 graden warmer is.

Lima, opweg naar Ruines

Lima en de slum area

Zaterdag middag gearriveerd in Miraflores, dit is een district in de stad Lima. Wat ik nog niet verteld heb, is dat ik de dagen in Lima doorgebracht heb bij vrienden van mijn ouders. De familie Rietveld, Mario komt net als ik uit dorpje Benschop in het groene hart van Nederland. Helaas is Mario door gezondheid redenen op dit moment in Nederland. Zijn vrouw en dochter (Peruaanse) waren mijn gast gezin voor 4 dagen. Zaterdag avond kon ik gelijk aan de slag met het omtoveren van het huis in een ware kerststal. De moeder van Yannina, is een gepassioneerd knutselaar en het hele jaar bezig met maken van kerst stukjes. Deze moesten allemaal een plekje krijgen in het huis. Mooi dat ik gelijk wat kon doen.

      

Zondag morgen erg vroeg op om naar de kerk te gaan. Deze bevond zich niet in Miraflores maar in een van de minder wijken. Op de grens met de slum area, gebied waar de armen wonen. De reden dat we vroeg op pad gingen was omdat we voedsel programma moesten voorbereiden voor 260 kinderen uit de slum area. Opnieuw ontmoeten ik Florian, die ook in Lima was, hij vond het een goed plan en wilde ook wel eens wat anders zien. In een grote pan werd chocomelk klaar gemaakt en voor elk kind 2tal broodjes. Door heel Lima heen verzamelde zich kleine groepjes kinderen. In tweetallen gingen vrijwilligers naar de kinderen toe. Om daar het ontbijt uit te delen aan de kinderen.  Vaak de enigste gezonden maaltijd die ze gedurende de week kregen. De vrijwilligers maakte gebruik van verschillende huizen, beschikbaar gesteld door leden van de kerkgemeenschap. Daarna werden er wat liedjes gezongen en geknutseld. Samen met Yannina hebben we een tweetal groepjes bezocht. Zelf voor haar, speciaal omdat ze dit keer met twee grinco’s op pad is het niet geheel veilig om door deze armere wijken te rijden. Het is enorm belangrijk dat je mensen kent die je kunnen beschermen. Zo reden we richting één van de groepen, zagen we op enige afstand een groep mensen verzameld bij een kruispunt. Hierop ging Yannina eerst te voet poolshoogte nemen voordat wij met de auto de groep benaderden. Bleek een soort buurt vergadering te zijn, waarover geen idee. In iedergeval veilig voor ons, dit tekent een beetje de sfeer in deze arme wijken. We kregen uitleg over de verschillende lagen in de slum. Hoe meer berg op hoe slechter de staat van de huizen en voorzieningen. Gemeenschappelijk toilet voor de hele straat etc. De mensen die in deze gebieden wonen zijn vaak werkzaam als schoonmaker bij mensen thuis, verkopen dingen op straat, schoenen poetsen. Anderen proberen op een mindere eerlijke manier aan de kost te komen. Zondag avond mee geweest naar de kerkdienst, zo’n 300 mensen kwam hier op af. Iedereen op zijn eigen tijd, hing gezellige sfeer. Werd vrolijk gezongen met ondersteuning van een band. Fascinerend te horen dat mensen bereid zijn te delen van het geringe bezit wat ze hebben. Het is niet altijd makkelijk genoeg geld te verzamelen voor bijvoorbeeld het voedsel programma.

      

Maandag mijn verslag van de week ervoor geschreven, voortandwiel van de motor gewisseld. S’middags met Yannina en haar dochter Diewertje en oma op pad om cadeautjes te kopen voor de kinderen voor kerst. Om de kosten te beperkten moesten de cadeaus gekocht worden in het oude gedeelte van de stad. Om alleen al een parkeerplaats te vinden, kosten ons al meer als een uur. Met uiteindelijk een grote doos met speelgoed liepen we 2 uur later terug naar de auto. Door de drukte op de de straat wel aantal mensen ongewild aangestoten, werd daardoor aantal keer onvriendelijk aangekeken. (sorry) Uiteindelijk ook oma weer terug gevonden, zij was in haar eentje opzoek geweest naar wat spullen, knap dat op 87 jarig leeftijd in een miljoenenstad. Mario en Yannina zijn mede eigenaren van een faire trade handels onderneming. Bij zo’n 45 verschillende kleine bedrijfjes kopen ze spullen (meest handwerk) in die ze exporteren naar Europa of Amerika. Voor twee jaar terug namen ze zelfs bij 90 bedrijfjes af, maar door de crisis hebben ze nu beduidend minder orders. Woensdag morgen ben ik bij één van de bedrijven wezen kijken, en wat gezien van een productie proces hier. Vanuit een grote klomp klei werden beeldjes gemaakt. Er werd gebruik gemaakt van een mal van gips en in serie van 100 ging de beeldjes door 5tal verschillende handen. Uit de vorm werden ze handmatig nabewerkt, gedroogd en uit eindelijk geverfd. Iedereen binnen dit bedrijfje had zijn eigen taak. Bedrijfjes bestaan vaak uit een complete familie die allemaal werkzaam zijn binnen één bedrijf. ’s Avond nog een park bezocht, vol met fonteinen en licht effecten. Er is een groot verschil in arm en rijk en steden zoals Lima. De een moet rond zien te komen van misschien 3 dollar op een dag, voor de ander is een paar honderd geen probleem.

      

Donderdag morgen vertrokken uit Lima, eerst langs de BMW dealer om daar Florian op te pikken. Zijn BMW is gerepareerd na problemen met de koppeling. Daarna vertrokken om de stad te verlaten. Dit bleek niet zo vlot te gaan als gehoopt, eindeloos hoeveelheid stoplichten en drempels, maakte het eerste uur rijden van de dag niet plezierig. Als snel stegen we van zeeniveau naar hoogte ruim boven de 4km. Door grote hoeveelheid regen hield de motor een aantal keer flink in. Net voor een tankstation, stopte de XT er zelf even helemaal mee. Daar terplekken mijn eerder gemaakte gaten in mijn luchtfilterkast weer dicht gemaakt met tap. In de hoop dat dit zou helpen, leek positieve invloed te hebben. Kleine 7 uur later kwamen we aan in Huancayo. Door hoogte verschil binnen 24 uur had ik die nacht moeite met slapen. De volgende morgen vertrokken met het idee we zien wel hoever we komen. Werd uiteindelijk dag waar ik mijn gereedschap te vaak te voorschijn moest halen. Begon met mijn motorblok die wel erg veel bewoog in het frame. Na verschillende bouten aangetrokken te hebben waaronder die van de achterbrug leek dit beter. Korte tijd later vond ik het nodig mijn motor bij kleine doorwading te droppen. Op de betonnen elementen was een laag alg ontstaan, voordat ik goed realiseerde lag ik met hele spul. Opnieuw mijn gereedschap nodig om mijn stuur recht te zetten. Het uitzicht en het weer was beter als de dag ervoor, ondanks dat zat ik niet lekker. Tevens begon de motor een vreemd geluid te produceren en vreemd te resoneren. Leek iets weg te hebben van speling van een van de lagers in het blok, allerlei opties schoten door mijn hoofd. Nogmaals gestopt om een aantal dingen te checken. Niks vreemds gevonden en besloten om te proberen de volgende grote stad te bereiken, 80km verder op. Bleek echt een waardeloze stad, we konden maar geen goede plek vinden om te overnachten. Uiteindelijk met hulp van een local op een brommer na 4 verschillende hotels een geschikte plaats gevonden. Spullen gedropt in de hotel en begonnen met sleutelen. Vreemde geluid was de laatste km niet erger geworden en de motor reageerde verder normaal op het gas. Had mijzelf overtuigd dat vermoedelijk toch niet in het blok moest zoeken. Dit was de juiste conclusie, wat bleek één van de uitlaatbouten was losgetrild, dit resoneerde door heel het frame van de motor. Kon weer lachen, dit kosten de uren daarvoor wat moeite.

Door de tegenslagen van de dag ervoor was het bereiken van Machi Picchu in 3 dagen onmogelijk geworden. De afstand naar Santa Teresa was nog zo’n 750km vanaf Ayacucho. S’morgen rustig aan de dag begonnen opweg naar Andahuaylas. Bleek een mooi rit, was de hele dag goed weer. De wegen bestonden uit goed asfalt en heerlijk veel bochten. Met een gemiddelde snelheid van 45km/h hadden we bijna 6 uur nodig om de 250km afteleggen. Motor voelde weer zoals het hoorde, heerlijk gereden. ’s avond niet te laat naar bed, omdat ik de volgende dag wilde proberen Santa Teresa te bereiken. Tocht van 500km met mogelijk aantal stukken onverhard. s’ Morgens 8 uur zonder ontbijt vertrokken om zo eerst een klapper te maken. Na ruim een uur rijden bevonden we ons op het begin van een 55km dirtroad. Door de regen waren een flink aantal stukken gravel veranderd in glibberige mud. Kon mooi het voordeel van mijn lichtere motor uitbuiten ten opzichten van Florian zijn GS. Was ruim anderhalf uur echt genieten, motoren werden zoals het hoort flink vies. In Abancay uit eindelijk na 3 uur rijden een plek gevonden om wat te eten. Door gebrek aan ontbijt ging een goed stuk vlees er wel in. Rond uur of 2 in de middag was het nog zo’n 40km naar Cusco. Dit was de bestemming voor Florian, ik besloot om door te rijden naar mijn bestemming Santa Teresa. Nog zo’n 180km te gaan, begon gelijk goed 30km offroad en een beginnende regen. Moest voor de 5e keer die dag de 4000 meter grens over en juist daar begon het natuurlijk flink te regen. Gelukkig veranderde het weer na ik meer richting zee niveau daalde. Zo rond half 6 had ik de 500km erop zitten. Zo’n 8.5 uur in het zadel gezeten, hotel gevonden en op tijd naar bed.

Opnieuw een grens, gas erop

Grens Peru

Maandag morgen was de bedoeling om rond 8 uur te vertrekken, helaas schrok ik om deze tijd net wakker. Snel mijzelf aangekleed en de tassen tegen de motor gehangen. Op naar het ontbijt om tegelijk mijn sleutel in te leveren. Uiteindelijk verliet ik om kwart voor negen Vilcabamba. Op naar Balsa een klein grensdorpje 150 km verderop. Bij een aantal wegwerkzaamheden moest ik aantal minuten wachten, soms op wat aandringen mocht ik alsnog gelijk passeren. De laatste 80km waren onverhard en heerlijk door de bergen. Omdat ik liefst zo snel mogelijk bij de grens wilde zijn het gas er heerlijk opgehouden. Kleine 3 uur later, bij een tankstation nog even snel afgetankt. (de brandstof is in Peru 2 keer zo duur als in Ecuador) Bij het weg rijden voelde ik dat ik een lekke achterband had. Vanaf het tankstation was het ongeveer 1km naar beneden lopen, rollen naar het dorpje Zumba. Ging gelukkig heuvel af, zodat ik alleen de motor maar hoefde af te remmen. Ben er naast gaan lopen omdat ik anders bang was dat mijn ventiel zou afscheuren. In het dorpje iemand aangesproken die mij naar de plaatselijke brommer/motor zaak bracht. Achterwiel er uit gehaald en deze werd netjes voor mij geplakt voor bedrag van 2 dollar. Uur later kon ik alsnog de laatste 25km naar de grens afleggen.

      

Bij de grens aangekomen, moest ik eerst even met de ogen knipperen. Als ik had gewild had ik zonder controle zo de grens over kunnen rijden. Maar moest natuurlijk de stempel in mijn paspoort hebben, als mede voor mijn motor. Aan de Ecuadoraan kant was het binnen 5 min geregeld. Hup de brug over naar Peruaans grondgebied. Was hier rond etenstijd en kon best begrijpen dat de beste man van de immigration eerst wilde eten. Zijn voorbeeld maar gevolgd en in een klein restaurantje de gebruikelijke kip met rijst gegeten. Na ruim een uur was meneer weer terug, samen vulden we de benodigde papiertjes in. Daarmee moest ik naar de politie voor registratie, om daarna de stempel in mijn paspoort te krijgen. In de tussentijd moest meneer even 10min er tussenuit, dit werd opnieuw ruim een half uur. Aargh, helaas had ik de beste man nodig, gelukkig ging het invoeren van de motor een stuk gemakkelijker. Meneer was ook traag meer deed tenminste zijn werk. Ruim 2 uur later zat ik weer op de motor. Het was nog een behoorlijk afstand naar Jaen. Wilde voor het donker een hotelletje gevonden hebben. Ook hier was de weg volop in constructie en moest opnieuw soms een aantal kostbare minuten wachten. Net voor donker uit eindelijk toch een geschikte slaap plaats gevonden.

Sascade Gocta

Dinsdag morgen eerst opzoek naar een bank om daar mijn eerste Sol op te nemen. Na een aantal banken geprobeerd te hebben uiteindelijk een gevonden die mijn pas accepteerde. Met geld opzak vertrokken voor een relatief korte afstand naar de 3e hoogste waterval in de wereld. Deze waterval heeft een hoogte van ongeveer 750 meter en is al vanaf grote afstand te zien. Via een wandeling van 2 uur kan je tot aan de voet van de waterval komen. Rond het middaguur had ik een hotelkamer gevonden, motor geparkeerd en klaar om te gaan wandelen. Flesje cola en wat broodje gekocht, om daarna te vertrekken. Bij een van de eerste Y splitsingen ben ik volledig de verkeerde kant opgelopen. Helaas kwam ik hier pas na 1.5 uur wandelen achter. Het pad waar ik mij op bevond was ook zeker een trail. Al wandelend had ik mijn al twijfels gerust gesteld bij het zien van weer een volgende paarden vijg. Dit omdat ik wist dat je er ook voor kon kiezen om met een paard de afstand van 6km af te leggen. Uiteindelijk na ruim een uur, nadat ik ruim 600 meter in hoogte was geklommen kwam ik op een hoogvlakte. Geen pad meer te bekennen, wel aantal koeien. Daar maar besloten rechtsomkeer te maken, uiteindelijk opnieuw beneden rond half vier. Bij navraag bleek ik inderdaad verkeerd gelopen te hebben, nu was de vraag of ik nog genoeg tijd had om alsnog naar de waterval te lopen. Dit was uiteindelijk natuurlijk wel het doel van het bezoek aan dit dorp. Besloten om er voor te gaan, dan maar met de kans dat ik met de schemer terug zou zijn. Mede doordat ik wat pissig was over het mislopen van de juiste route flink de pas er ingezet. Ruim een uur later stond ik al onderaan de waterval. Aantal foto’s gemaakt en wat gegeten en uitgepuft naar aanleiding van de tocht. De terug weg lag het tempo stuk lager met toch al zo’n 15 zware kilometers in de benen was dit wel te verwachten. De zware regen maakte het er niet gemakkelijker op, net voor het dorp passeerde ik een oud krom mannetje. Al schuifelend over de natte stenen baande hij zich met een bosje taken op zijn rug naar beneden. Kon dit niet aanzien en zijn takken maar overgepakt, arme man sprak na mijn idee nog minder Spaans als ik. Vermoed dat hij doofstom was, beneden in het dorp zijn takken weer terug gegeven. Moe van de wandeling ben ik die avond vroeg naar bed gegaan.

       

De volgende morgen vertrokken richting Cajamarca opnieuw wat spannend. Dit omdat ik vanuit het dorp te horen had gekregen dat er mogelijk een wegafsluiting zou zijn in de buurt van het plaatje Balsas. Bij diverse mensen na vraag gedaan, elke keer weer ander conclusie. Dan maar op de gok het zelf gaan ondervinden, mede omdat een alternatieve route vele kilometers om zou betekenen. Nadat ik vertrokken was begon het al snel te regenen, en dit is niet meer gestopt die dag. Door de hoogte van sommige delen van de route en de wolken was het zicht vaak erg beperkt. Mede hierdoor en de kou was het echt een doorkom dag, erg jammer wat de route had met mooi weer erg de moeite waard geweest. Op het kritische punt van de route aangekomen bleek toch echt dat hier normaal gezien alleen te voet gepasseerd kon worden. Er werd gewerkt aan een nieuwe brug die de twee delen van de route aan elkaar verbond. De oude was verwijderd en via een tijdelijke loopbrug  van twee houtenbalken met daarover een aantal planken kon je te voet de andere kant bereiken. voor een groep jongen lokale Peruanen was die een tijdelijke bron van inkomsten. Zij hielpen toeristen met het dragen van koffers van de éne zijde van de obstructie naar de anderen kant. Zij stelde mij voor om voor 50 sol mijn motor op de zelfde manier naar de andere kant te brengen. Oftewel 20 dollar, na beetje onderhandelen kwamen we uiteindelijk op een bedrag van 25Sol Met zeker 5 mannen de motor met veel moeite naar de andere zijden geholpen. Helaas heb ik van dit tafereel geen foto’s gemaakt, te druk met het organiseren en het pogen de motor veilig aan de andere kant te krijgen. Gelukkig was het gelukt de motor heelhuids aan de andere zijde te krijgen. De motor had geen 50 kilo zwaarder moeten zijn. Met nog trillende handen van de inspanning de jongens bedankt en weer vertrokken. Net na 5 uur kwam ik aan in Cajamarca, erg blij dat ik snel een hotel had gevonden die mij binnenliet. Ik zag er niet uit, van top tot teen onder de vuiligheid ivm de vele regen. De 90 kilometer voor Cajamarca was de weg onder constrution. Door de regen was op veel plekken de weg veranderd in een modderpad. Nu nog medelijden met de schoonmaker die mijn hotelkamer moest schoonmaken, de gehele vloer zat onder de modder bij vertrek.

Donderdag morgen de motor eerst schoon laten spuiten, daarna wilde de motor eerste 20 minuten niet goed lopen. Altijd erg gevoelig op vocht in de luchtfilter kast, met schoon spuiten komt het water toch geheel anders ‘binnen’ dan tijdens een fikse regenbui. Gelukkig kreeg ik na de regendag van gisteren een verdiende zonnige voor terug. De afstand van 440km rolden vrij snel onder mij vandaan. Weer heerlijk genoten van het weer en het mooie landschap waar ik in mag rijden. Ook de eerste 250 kilometers over de Pan American Highway langs de kust waren niet geheel saai. Oke het is stom rechtuit rijden met zo nu en dan een stad, maar de omgeving was nog boeiend genoeg. In Chimbote aangekomen een leuk familie hotelletje gevonden. Ze vonden het allemaal reuze interessant waar ik vandaan kwam, wat ik bezocht had en dergelijke. Mooie mogelijkheid om mijn Spaans wat te oefenen. De buurvrouw had een soort van buiten frituur waar ik een soort van oversized aardappel kroketten heb geprobeerd als avond eten. Kortom een geslaagde dag.

      

Vrijdag morgen vertrokken om de Canyon del Pato te rijden. Had hier al aantal dagen na uitgekeken na het zien van een aantal filmpjes. Een canyon langs een snel stromende rivier de Santa. De canyon is volledig onverhard en bevat zo ongeveer 32 tunnels. Nog geen 2 km nadat het asfalt was veranderd in gravel, was een wegblokkade. Een groot stuk rots was naar beneden gekomen en werd nu door 10 man kapot geslagen en in stukken verplaatst na de rand van de canyon. Een Toyota 4×4 maakte aanstalten als eerste te vertrekken, maar omdat ik met de motor normaal gezien sneller ben als de auto, er snel voor gepiept. De motor snel over het nog resterende deel van het rotsblok gemanoeuvreerd wat mij een applaus van de werklui opleverden. De route was erg mooi en genoot dan ook van elke minuut. Ondanks de bewolking was het weer perfect voor dit uitstapje. Op de route naar Lima was dit 300km om maar was zeker de moeite waard. Nadat de rit door de canyon voltooid had zo’n 100km naar het zuiden gereden om opnieuw de Andez over te steken naar de kust. Uiteindelijk de motor geparkeerd in Macas.

Vanaf hier ben ik zaterdag morgen vertrokken naar Lima. Dit was daar vandaan nog zo’n 5 uur rijden. Een kleine 150 km voor Lima reed er plots een politie auto voor mij. De snelheid waarmee hij zich voort bewoog lag beduidend lager dan de maximale snelheid en die van mij. Maar zien wat er gebeurt en er voorbij, de politie auto nog even in mijn spiegel gevolgd maar leek allemaal geen probleem. Aantal km verder de politie al weer vergeten reed er een vrachtauto tergend langzaam voor mij, dit keer op een plek met een door getrokken streep. Wegennet is op veel plekken voorzien van deze strepen, vaak hou ik er mijn eigen interpretatie op na wat betreft de beperking ervan. Weg was vrij geen gevaar voor medeweggebruikers  dus er vlot links langs heen. Was die dekselse politie mij dus toch gevolgd. Met sirene en megafoon werd ik tot stoppen gemaand.
Nu kon het spelletje beginnen, gelijk mijn helm afgezet en vrolijk beide heren de hand geschud. Met daarop volgend gelijk de twee worden ‘No Espanyol’. Met wat handgebaren maakte ze mij duidelijk dat ik fout zat en vroegen naar mijn papieren. Heb ze mijn rijbewijs en tijdelijk invoer document gegeven. Nam mij zelf voor het allemaal maar niet te serieus te nemen en te blijven lachen icm met niet begrijpend de schouders op te halen. Ze haalden een bonnenboekje te voorschijn, waarop van een eerdere staandehouding maar deels wat van was ingevuld. Dit bevestigde mij waar ze op uit waren, op een leeg blad schreven ze een getal van 100. Hier ben ik totaal niet op ingegaan, met wat handgebaren maar begonnen over het mooie weer. Het pakte goed uit, na kleine 5 minuten waren ze me zo zat dat ik de papieren terug kreeg en weer op pad werd gestuurd. De eerste volgende 50km met een nog grotere big smile rond gereden. Een kleine 18km voor mijn bestemming in Lima werd het duidelijk drukker in het verkeer. Toch viel het mij allemaal nog niet eens zo tegen, en zo rond 4 uur s’ middags was ik dan ook in Miraflores.

Ecuador maakt indruk

Vulkanen in midden Ecuador

    

Vanuit Tena het Amazone gebied verlaten om stuk hoger op bijna 4km hoogte een vulkaan meer te bezoeken. De Quilotoa lake is een met water volgelopen vulkaan. Door de bijzondere ligging en het geweldige landschap is dit een geliefde plaats om te wandelen. De rit er na toe was geweldig, Ecuador is een relatief een klein land in Zuid Amerika. Hierdoor kan je binnen een paar uur in een compleet ander klimaat bevinden. Vertrok dan ook met 35 graden en kwam al bibberend het dorpje binnen. Met krap 7 graden, beetje regen dus had het ondanks mijn pak flink koud gekregen. Hotelletje gevonden voor 12 dollar incl avond eten en ontbijt. Grappig detail was een eigen hout kachel in de slaap kamer. In het dorp was ik twee heren tegengekomen die ook Zuid Amerika op de motor rond trokken. Werd uitgenodigd om ’s avond bij hun een biertje te doen, zo gezegd. Bij aankomst was het flink bewolkt en zou dan ook de volgende morgen de vulkaan-meer gaan bekijken. Tijdens de borrel bij het kampvuur kwam iemand op het idee om de volgende morgen vroeg het meer bij zonsopgang te fotograferen. Ik was zo helder om dit een goed idee te vinden, heb het geweten. Staat mij vooral bij dat ik erg vroeg op moest, net na 5.00 uur. De zon maar erg traag te voorschijn, en was het helaas niet zo mooi als dat ik gedroomd had die nacht. Na een uur in de kou staan toppen toch nog maar even mijn bed ik gekropen. Slapen kon ik niet meer en om 7 uur de motor maar bepakt. Na ontbijt de motor gepakt om via een omweg richting Baños te vertrekken. Uiteindelijk werd dit één van de mooiere dagen in Ecuador. Via een heerlijke allroad route kwam ik uiteindelijk 80km verder weer op het verharde. Was bijna instaat de zelfde route weer terug te nemen. In Baños aangekomen bleek mij uitgekozen hostel ook nog eens een voltreffer te zijn. Kortom een super dag, ’s avond nog een biertje gedronken met de jarige Florian. Hij was toevallig ook in Baños en zou de volgende morgen weer vertrekken.

Baños is een echt toeriste stadje, veel activiteiten. Dit was de reden om er een dag extra te blijven, iemand had mij getipt over de canopy. Dit houdt in dat je een x afstand aflegt, dmv een katrol aan een staalkabel. Net buiten het dorp was een bedrijfje welke 6 lijnen had gespannen. Deze bracht je aantal keer over een rivier of rakelings langs aantal bomen. Het uitzicht was ondanks de snelheid opnieuw erg mooi. Na uur superman gespeeld te hebben weer met beide benen op de grond. Met de motor nog rondje in de omgeving gereden en nog een kleine wandeling gemaakt.

Donderdag morgen richting een ‘hoogtepunt’ van mijn reis. Om precies te zijn richting het hoogste punt van de wereld. De Vulkaan Chimbarazo. Vanuit het midden van de aarde gemeten is deze zelfs hoger dan de Mount Everest. Vanaf zeeniveau gemeten heeft deze vulkaan een hoogte van 6310 meter. Het landschap kort bij de vulkaan was vrij glooiend en kaal. Kon mij zo voorstellen dat dit iets weg had van de maan. De laatste 15km ging over een mooi gravel pad naar 4800 meter. De Tenere snakte naar zuurstof, welke door de hoogte ontbreekt. Duidelijk te merken aan een gebrek aan vermogen en horten en stoten bij een poging tot meer toeren. Boven aangekomen een paar foto’s geschoten en in een berg hutje een bak koffie gedronken. Snel weer naar beneden opzoek naar warmere omstandigheden. Eind bestemming was de stad Macas, op de grens van de Amazone. Over een nog niet voltooide asfaltweg, goed voor mij. Heerlijk spelen met de motor, kon niet genoeg mooie stofwolkjes maken.

De volgende twee rijdagen hadden een geringe afstand van elk 250km. In de stad Cuenca was ik dan al rond uur of 12. Deze stad is volgens velen een mooie stad om te bezoeken. Helaas zijn steden niet zo mijn ding en heb ik de afgelopen weken al diverse mooie steden gezien. De middag prima vermaakt met wat rondslenteren. Tot mijn spijt ontdekten ik dat ik de avond ervoor mijn bankpas in mijn ‘vrijtijd’ broek had laten zitten. Deze had zich gedurende één dag in erg benauwde positie bevonden. Over de lengte is de pas op 2 plaatsen gekniekt, goede nieuws hij doet het nog. Volgende morgen opweg naar een mooie plek om de zondag door te brengen. Dag bijtanken en voorbereiding voor de aankomende week in Peru. In Vilcabamba bevind zich een soort van resort gerund door een Duitser. Bij aankomst eerst een typisch Duits gerecht besteld, curryworst. In het resort ontmoette ik Frank. Hij werkt een maand als stagiaire in het ziekenhuis in Loja. Hij had dit resort uitgekozen om wat van de omgeving te verkennen. Was wel grappig om in het Nederlands onze verhalen te delen. Zondag morgen samen een wandeling gemaakt van 3 uur in de omgeving. Met als eind bestemming het dorp om daar aan het plein wat te drinken. Beetje mensen kijken, altijd goed, in Vilcabamba is duidelijk onderscheid te zien tussen 3 groepen. De wat ouderen Amerikanen, Hippies die sieraden en andere meuk verkopen en natuurlijk de lokale bevolking.