Grens Ecuador

Op na de grens!

Maandag morgen motor weer uit het hostel geduwd, moest deze achteruit manoeuvreren. Twee traptreden, tassen bevestigen klaar voor vertrek. Hostel waar ik verbleef was geen ontbijt service dus op de nuchtere maag vertrokken. Zou vast iets tegen komen, kleine 50km gereden gestopt bij een truck stop. Stonden een aantal vrachtauto’s dus aan de kwaliteit van het voedsel hoefde ik niet te twijfelen. Nadat ik vroeg om ontbijt (Desayuno) kreeg ik stel vragen naar mijn hoofd waar ik geen raad mee wist. Één van de aanwezige truckers had een bord met daarop een grote vis en rijst. Snel de afweging gemaakt waarom niet, met wat handgebaren duidelijk gemaakt dat ik hetzelfde menu wilde als de trucker. Kleine 10 minuten later had ik mijn ontbijt. Nadat deze meester was gemaakt, weer onderweg. Planning van de dag was Pasto, had nog ruime 200 voor de boeg.

    

Bij één van de vele weg obstructies kwam ik Florian tegen, een Duitser met een BMW GS. Zijn plan was om richting Ipiales te rijden. Ipiales ligt op de grens met Ecuador, en ruim 80km verder dan Pasto. Voordeel was dat ik de volgende dag meer tijd zou hebben, daarbij iemand om samen de grens over te steken. Dus maar afgesproken de aankomende 2 dagen samen te rijden. De GS met ruim 4 keer zoveel vermogen, kon mooi de route uit zetten naar Ipiales. Het was hard werken voor de XT en zijn 35 paarden(krachten), waarvan door de hoogte, ouderdom vast paar verstek laten gaan. Door de dreiging van regen in de lucht, de afstand aan één stuk afgelegd. Rond 15.30 waren in de grensplaats. De stad zelf straalt niet echt een gevoel van veiligheid uit, dit kom je vaker tegen in steden op of in een grensgebied. Veel hotels waren er niet, maar we hadden de tijd om even rond te zoeken. Uiteindelijk mooi exemplaar uitgekozen, met parking voor de motorfietsen. Doordat we met zijn 2e zijn is een hotel ook goed betaalbaar. Alleen betaal je altijd voor de ontbrekende tweede helft.

     

Dinsdag morgen vertrokken om een kerk te bezichtigen, 10km van ons hotel af. Deze lag in een prachtige vallei, ingebouwd tussen de twee berg wanden. Had al een aantal mooie foto’s ervan op internet gezien, maar in het echt werden deze ruimschoots overtroffen. Daarna koers gezet naar de grens van Ecuador, daar aangekomen werden we door alles en iedereen een bepaalde richting op gestuurd. Hulp hebben we niet nodig, liever uurtje langer bezig. Bij de eerste balie onze ‘uit Colombia stempel’ in het paspoort laten bij tekenen. Volgende stap motor uitgevoerd, een papier kwestie, kleine 10 minuten werk. Op naar de grenspost van Ecuador, 3 opeenvolgende stappen. De visa stempel in het paspoort, verzekering en de invoer van de motor. Tussendoor nog 5 tal kopieën van de documenten. Door een kleine computer storing met het tijdelijk invoer systeem verlieten we uiteindelijk met 2.5 uur de grens. Op de grens waren we 2 bekende van Florian tegen gekomen,dus zijn we met zijn vieren richting Ibarra gereden. Rondje door de stad met als resultaat weer een prima hotel. Wat een luxe naar bezoek van alleen maar hostels, 2 dagen achter elkaar in een hotel met grote kamer ,douche en een prima bed.

      

Plan was in Quito de hoofdstad van Ecuador onderzoeken of ik toch niet iets meer spaans kon leren. Dus hoe eerder ik in deze stad kon zijn des te beter. Woensdag ochtend dus weer solo op pad, via een mooi plaatsje Otsavalo. Hier een markt bezocht, deze staat bekend om de plaatselijke bevolking die de nog authentieke kleding draagt. Was zeker de moeite waard, vlees dat net zoals vroeger in de slagerij aan de haken hangt. Verkoper tracht dit met een vliegenmepper zo goed als mogelijk vliegvrij te houden. Kraam ernaast worden specerijen, manden of groenten verkocht. Na klein uurtje rond gelopen te hebben de motor gepakt op zoek naar een vogel park. Dit park met de naam Condor park, vernoemd naar gelijknamige vogel. De Condor behoord tot de groep van grootste vogels op aarde. Grappig weetje is dat de eigenaar van het park een Nederlander is. Na binnenkomst stond ik bij de kooi van de condor naar één van de vogels te gappen, samen met nog 10 andere toeristen. Meeste met van die mooie dure spiegelreflex apparaten. Zeker moment slaat die condor zijn vleugels uit en komt recht op ons af vliegen. Raad is wat, ik was de enige met mijn eenvoudige camera die dit in beeld had.
Vanuit het park richting Quito gereden, naar het adres van een fietsen winkel. Wat ik daar moet zoeken, een vriend van een vriendin van een vriend van mij. Aantal dagen geleden werd ik aangeschreven op facebook door Edu. Edu heb ik in 2011 ontmoet in Turkije, en deze later in zijn woonplaats Helsinki opgezocht. Zijn huidige vriendin komt uit Ecuador, en vandaar ging dit balletje rollen. Agustin dat is de naam van mijn gastheer, werkt dus in een bikeshop in Quito. Mag hier zo lang verblijven als nodig, wat dus erg goed uitkomt icm weekje Spaanse les. Agustin huurt een mooi appartementje, met dak terras. Vanaf het dakterras heb je een geweldig overzicht over de stad. Ideale plek om ’s avonds te BBQen, en bij te komen van een dag werken.

Quito en omgeving

      

Donderdag morgen opjacht gegaan naar Spaanse les. In de hoop deze de volgende dag te kunnen beginnen. Had een 5 tal scholen op internet gevonden, daarvan de waypoints in mijn GPS geladen. Bij de eerste de beste maar meteen een afspraak gemaakt. Er was een kans dat ik vrijdag kon beginnen, helaas kreeg ik ’s middags al een mail dat mijn eerste les niet vrijdag maar maandag zou starten. Nu had ik twee dagen extra vrij, samen met Agustin wat ideeën doorgesproken. Vrijdag morgen zonder bagage vertrokken naar Mindo. Via een toeristische route, bijna volledig allroad, gravel. Onderweg gestopt bij een soort van vis kwekerij, en voederplaats voor kleine vogels van het soort Kolibrie/Hummingbirds. Deze vogeltjes hebben als kenmerk dat ze een zeer lange snavel hebben ten opzichten van hun lichaam. Daarnaast hebben ze een vleugslag snelheid tot wel 80 slagen per seconde. Hierdoor kunnen ze op een zelfde plek blijven zweven en zelfs verticaal opstijgen of achteruit vliegen. In Mindo aangekomen een hostel gevonden, mooi rustig plekje. Had iets weg van een tropisch oord, aantal soort van zomerhuisjes, gemeenschappelijk terras en een riviertje door de tuin. S’ middags met de motor op zoek gegaan naar tweetal watervallen. Helaas heb ik de kabel lift, die toegang geeft tot het gebied waar de watervallen zich bevinden, niet kunnen vinden. Had me tijdens de middag wel vermaakt, prima. In hetzelfde hostel verbleef een stel uit Australië. Na potje engels scrabble (weer wat woorden bijgeleerd) met zijn 3e bij de plaatselijke pizzeria gegeten.

Zaterdag morgen richting het dorp gegaan om te gaan canyoningen,dit is een vorm van abseilen maar dan in een waterval. Na tochtje met een taxi, gevolgd door korte wandeling. De watervallen hadden een hoogte van 25, 15 en 12 meter. Het was een leuke ervaring, maar had er eerlijk gezegd iets meer van verwacht. Terug bij het hostel eerst even alles beetje gedroogd. Op de terug weg naar Quito zou ik langs het middelpunt van de aarde rijden. Dit monument bevindt zich niet exact op het juiste punt maar staat er wel symbool voor. Wat rond gelopen en als een echte toerist nog de foto gemaakt met de benen aan beide zijde van de evenaar. Zaterdag avond had Agustin aantal vrienden uitgenodigd om te komen BBQ. Gezellig, tevens leuk om ook hun verhaal te horen.

Zondag morgen kreeg ik een van de mountainbike’s van Agustin mee om een rondje door de stad te rijden. Elke zondag wordt er hier een bepaalde straat over de hele lengte (20km) volledig afgesloten. Hier mogen de fanatieke fietsers, hardlopers gebruik van maken. Ik was dan ook zeker niet de enige, zeker een paar duizend man was op de been. Via deze weg kwam ik op plekken in de stad waar ik nog niet eerder was geweest. Zo ook een aantal stops gemaakt om wat foto’s te maken. Rond twee uur was ik weer terug, bij elkaar zo’n 45km gefietst. Ondanks dat het hier niet erg warm is, had het toch verstandig geweest om mij van te voren in te smeren. De zon is doordat Quito op 3km hoogte ligt stuk feller dan ik gewend ben.

      

Filmpje bijbehorend vorig verslag.

In mijn vorig verslag beschreef ik het voorval, waar ik met behulp van een Colombiaan tweemaal een rivier overstak. Hierbij de bijbehorende beelden.

 

Genieten van omgeving, ontmoeting andere bikers.

    

Nieuwe week, weer vlammen

Na een dag heerlijk rustig aan gedaan te was het tijd om de motor te pakken. Van een andere reiziger had ik de tip gekregen om een kijkje te gaan nemen in een Salt Cathedrale. Deze bevond zich net even te noorden van Bogota. De gewenste richting van de trip was meer richting het westen. Daarom gekozen om een stukje om te halen. Na drie uur sturen over uitzonderlijk goede wegen aangekomen bij de Salt Cathedrale. Motor kon ik naast aantal andere parkeren. Had graag mijn motor jack afgegeven aan de parkeerwacht. Helaas mocht ik mijn jas daar niet laten. Zat dus niks anders op dan in vol ornaat de cathedrale te bezoeken. Na binnenkomst loop je eerst door een lange tunnel. In deze tunnel is de kruisweg van Jezus Christus weergegeven in 14 kapellen. Daarna kom je in de kerk, deze is 120 meter lang en heeft 6 hoofdzalen. In totaal bied de kerk plaats aan 8.000 man. De kerk bevind zich in geheel onder de grond hierdoor is het er lekker koel. Na ruim een uur flink doorstappen, in de kerk had ik het gezien. Mede door de niet zo geschikte kleding, anders had ik mijzelf wel wat meer tijd gegund.
Motor van de parkeerplaats gerold en op naar Villa the Levya. Dit plaatsje ligt in vogelvlucht niet meer dan 80km van de vertrekplaats deze morgen. De afstand voor de volgende dag naar Medellin is hierdoor wel in één dag te rijden. Nog maar nauwelijks aangekomen in die historische stadje begint het zeer hard te regenen. Net op tijd dus, dit fenomeen herhaald zich bijna elke dag. Dit is dan ook de reden dat ik ’s morgen probeer rond 8 uur op de motor te zitten. Seizoenen kennen ze niet hier in Colombia, wel een periode met veel regen.

Medellin

Eén van de grotere steden van het land, via advrider.com was ik achter het bestaan van een Irish Pub gekomen. Deze pub is eigendom van een Ier, die ook actief motor rijder is. Dit is dan ook een plek waar andere reizende motor rijders elkaar ontmoeten. Ritje naar Medellin was kleine 425 km, liep aardig vlot. Nog maar kleine 18 km tegaan, begon de ellende. Wat een verkeers-drukte en chaos. Ongekend, heb al door aantal wereld steden gereden (Istanbul, St Peterbrug) maar dit sloeg alles. Wel geteld wel 4 tal motorfietsen met het rubber niet op de juiste plaats geteld. Deze 18km koste dan ook ontzettend veel concentratie, ogen in het achterhoofd had geen overdreven luxe geweest. Ruim uur later dan eindelijk de pub gevonden. De eigenaar zelf was niet aanwezig, wel John. Een wat oudere man uit de USA, reisde al van zijn twintigste wanneer het kon. Was nu 60, hij was net weer terug aangekomen in Colombia. Na 6 maanden in zijn thuisland gewerkt te hebben, weer opnieuw opreis. Hoe lang de planning was? Hij had zich zelf geen periode opgelegd, de portemonnee was leidend. Later op de avond arriveerde er nog een amerikaan, deze kwam aantal dag een motor in Colombia huren om te onder vinden hoe het hier reil en zeilt. Dit deed hij als voorbereiding op een geplande reis in 2015 van Alaska >> Argentinie in 2015. Bijzonder aan zijn onderneming was zijn handicap, hij is namelijk volledig doof, en kan daardoor ook niet praten. Werd een gezellige avond, veel verhalen over en weer, al dan niet via een briefje.

Steden is niet aan mij besteed.

Ondanks de gezelligheid maar besloten koers richting Guatapé te zetten. Dit ligt op kleine 60km van Medellin, mooie korte dag afstand. Daar kan ik mooi bijkomen van de reis de dag ervoor. Een hostel gevonden welke werd gerund door jong Engels-Colombiaans stel. Was er de enige gast, erg gezellige sfeer. Mocht ’s avond heerlijk mee eten, hoefde ik niet opnieuw opzoek naar een restaurant. Guatape, oftewel El Penon staat bekend om de uit het landschap springende rots. Hier vanaf heb je een geweldig uitzicht over het waterrijk landschap. Om boven op de rots te komen is het nodig een 740 tellende trap te beklimmen. Verschillende mensen voorbij gestoken die buiten adem halverwege naar boven stonden te kijken. Vast met de gedachte ‘hoever nog’. Maar het uitzicht mocht er wezen.

s’ Middag de motor gepakt om een stukje te rijden, dorpje verder op was de bestemming, een heerlijke slingerweg. Zonder bagage, dit merk je snel op. De motor laat zich net even wat soepeler van de linker in de rechter bocht gooien. In het dorpje aangekomen ontdekte ik een kleine Yamaha dealer. Had toch de tijden en besloot er even binnen te kijken. Ze hadden een vitrine vol met stickers, daar was ik juist nog naar op zoek. In ruil voor mijn sticker, bevinden er zich nu twee sticker met herkomst Colombia op de motor.

Donderdag morgen koers gezet richting Cali, de afstand was voor één dag te groot. Daarom stond een tussenstop in Manizales gepland. Omdat ik niet weer door Medellin wilde rijden, zou de tocht over de kleiner padden (vaak onverhard) gaan. In de route zat opnieuw een stuk waarvan ik juist kaart materiaal miste. Op google maps was wel een ‘weg’ getekend. Dus er zal vast iets zijn was de stelling. De weg van google overgetekend in mijn GPS. Hier blijk al snel weinig van te kloppen, dan maar de lokale bevolking inschakelen. Het dorp uit was al de eerste hindernis, na diverse keer navraag had ik het juiste pad gevonden. Natuurlijk bevat deze een aantal maal een T splitsing opnieuw had ik hulp nodig. Maak nog weinig van het Spaans, maar het woord ‘cerado’ (gesloten)had ik toch goed verstaan. Op zeker punt had een sterk stromend riviertje de weg vernietigd en was de enigste route 2 maal een doorsteek door de rivier. Mij zelf afvragend of dit niet moeilijkheden zoeken was. Kwam een drietal paarden achterop, met 1 ruiter. Die had natuurlijk al snel gezien wat mijn issue was. Met hand gebaren maakte wel elkaar duidelijk hoe we er in stonden. Besloten eerst te voet de doorsteek te maken kleine 30cm water. Als de beste man mij wilde helpen gaan we het er op wagen. Hij ging mij eerst voor met de paarden, snel even de camera op de helm en hup er achter aan. Door te sterke stroming durfde ik er niet rijdend door heen. Met de motor aan de hand, de eerste doorsteek gemaakt. Wie A zegt moet B, inderdaad en de tweede doorsteek was net stapje extremer. Hier was de waterhoogte tot boven mijn laarzen. Veilig aangekomen mijn hulp één van mijn sticker als bedank gegeven. Zonder hulp had ik de dag van voor af aan kunnen beginnen, terug moeten rijden naar de doorgaande route naar Medellin. Deze dag gaat toch wel in de boeken als een van de mooiste ervaringen in Colombia. Moe en voldaan kom ik aan in Manizales.
In de parkeergelegenheid onder de hostel sta ik op het gemak de motor van de tassen te ontdoen. Als er een Transalp aan de ingang verschijnt. Opnieuw ontmoeting, dit keer een stel uit Wales. Na veel problemen met de motor de afgelopen weken was dit weer hun eerste rit richting het zuiden. Waren begin van de middag vertrokken uit Medellin. Hij was al 5 jaar onderweg, wel met lange tussen pauzes. Was een erg gezellige avond, waar we elkaars ervaringen deelde. In dezelfde kamer sliep ook een Argentijn, deze kwam door de regen zeiknat binnen. Vroeg of een van ons een droog shirt had, heb er 4 dus kan er wel een missen. Als tegenprestatie zou hij voor mij koken, moest ik alleen even de ingrediënten gaan kopen. Lijstje bestond uit 5 items, waaronder een block off meat. In de supermarkt maar even achter de oren gekrapt, en maar iets gekozen wat op een blok vlees leek. Bleek toch niet helemaal het juiste vlees, maar had de buik vol.

     

Rondje meer

Volgende morgen rustig aan gedaan, rond de klok van elf vertrokken richting Cali. De kortste afstand zou zo 140km zijn, over de Pan American Highway. Omdat ik toch nog graag wat wilde zien, een rondje om het Calima meer gereden. Was een mooi tochtje, de omgeving waar ik mij bevond word ook wel de koffie area genoemd. Hier word verreweg de meeste koffie in Colombia verbouwd. De geur van de koffie maar ook van suiker riet komt je onderweg meerdere malen tegemoet. Aangekomen in Cali blijkt dit weer een grote stad te zijn, 2 miljoen inwoners. De tweede stad van het land, gelukkig verliep het verkeer lang niet zo chaotisch als in Medellin. In tegenstelling tot mijn eerdere plan, besloten het weekend niet in Cali door te brengen. De stad deed mij te groot aanvoelen, geen plek om even bij te komen.

Popayan

Kleine 130km verwijderd van Cali bevind zich dit ‘stadje’ is alsnog bijna zo groot als Utrecht. Kwam hier rond de klok van 11 uur aan. Lekker een frisse douche gepakt en rondje door het stad. Mijn schoenen zijn eigenlijk wel aan vervanging toe, helaas ben ik nog geen Colombiaan tegen gekomen met vergelijkbare schoen maat.  ’s Middags planning gemaakt voor de aankomende week. De bedoeling is om maandag naar Pasto te rijden, daar de nacht door te brengen. Volgende morgen richting grens te rijden. Daar wil ik een Basiliek kerk bekijken de Las Lajas Santuary. Rond het middag uur richting de grensovergang.

    

Eerste week onderweg

Rustdag, vertrek Mompos

    

Zaterdag samen met een Zwitserse een boottocht van 3 uur gemaakt op de rivier de Magdalena. Was mooi tijd verdrijf, en stuk waanzinnig mooie natuur gezien. Mompos ligt eigenlijk midden in een moeras. In het moeras leven verschillende dier soorten, waaronder de groene Leguaan en verschillende vogelsoorten. Het moeras was op verschillende plekken zo dicht gegroeid dat zo nu en dan moest de buitenboort motor uit het water gelift moest worden, om geen blad in de motor te krijgen. We maakte soort van tocht om het dorp Mompos heen. De Gids tevens bestuurder van het bootje praten 100 uit. Duidelijk te merken dat hij erg trots was op de omgeving, waar hij was opgegroeid. Juist dat stuk trots, geluk zet je aan het denken. Man lijdt verder simpel bestaan zonder bijzonderheden, maar tevreden. Mijn reisgenote sprak gelukkig goed Spaans en kon het meest belangrijke vertalen. Na de tocht gingen we bij hem thuis wat drinken waaronder een soort van wijn gemaakt van een vrucht, welke hij ons eerder op de dag had laten zien. Smaak was bijzonder te noemen en zeker niet verkeerd. Deze man leefde met grote familie aan de overzijde van de rivier. De kortste route naar dorp was met zijn boot. Was een mooie aanvulling op de verder rustige zaterdag.

Zondag heerlijk uitgeslapen en heerlijk rustig aan gedaan. Bij klein restaurant aan de oever van de rivier de Magdalena ontbeten. Daarna beetje door het stadje geslenterd, wat foto’s gemaakt. Wat dingen voorbereid voor vertrek de volgende dag naar San Gil. Beetje contact met thuis, lekker rustig aan dus.  

Maandag ochtend vroeg op, spullen gepakt en motor opgehaald uit de stalling. Deze had de afgelopen dagen elders geparkeerd gestaan omdat de hostel eigenaar het geen goed idee vond de motor op de houten vloer te plaatsen. Ik zag beduidend minder problemen, maar 2 huizen verder was de parking goed geregeld. Eerst moest de rekening worden opgemaakt, moeilijke formule met dag en nacht tarief. Kwam uiteindelijk uit op 20.000 pesos wat omgerekend zo 8 euro is. Motor opgezadeld en vertrokken, zou wel eens een spannende rit kunnen worden na beelden die ik gezien had van andere reizigers.

Op naar El Blanco
Had route gegevens (track) gekregen van een motorreizend stel uit Nederland. (Nog bedankt Daan en Mirjam) Deze kon ik mooi volgen, wat kaart materiaal had ik niet. Eerste 5 km ging over slecht asfalt en daarna begon de pret. Heerlijk dirt road, met stukken oranje leem zand. De omstandigheden waren perfect, meeste stukken waren droog. Gas er heerlijk opgehouden en de 55km in 1.5 uur doorkruist. Nu een doorsteek die in 2011 nog niet mogelijk was. Deze track zelf in de kaart ingetekend en op de gok aan de volgende 50 begonnen. Dit was een keuze tussen gokje wagen of 400km omrijden.

Na kleine 10km bij een brug in aanmaak aangekomen. Wegwerkers waren druk bezig een fatsoenlijke brug te maken. Zolang deze niet gereed was, moest er gebruik gemaakt worden van een ondiepe doorwadding. Door de geringe regenval was deze nu maar zo’n 30cm diep. Er was een heuse catering aanwezig voor de wegwerkers. Ik was met lege maag vertrokken, en de vis in de pan stond mij wel aan. Met wat hand gebaren was al snel duidelijk wat mijn bedoeling was en werd er een bordje gevuld. Kwartier later weer afgezwaaid, veel tijd gunde ik mijzelf niet omdat ik nog niet wist wat ik te wachten stond. Zelfde tempo aangehouden als het al afgelegde traject. Langzaam werden de wegen beter, weer 1.5 uur verder bevond ik mij op de verbindings weg naar San Gil. Bij een eerst volgend grote plaats motor afgetankt en mij zelf getrakteerd op een kippenvleugel en wat patat. Het was tenslotte de 28ste, oftewel mijn verjaardag. Met nog maar zo’n 200km te gaan kon het wel iets rustiger aan. Had vanuit Cartagena het advies gekregen naar hostel Macondo te gaan, hier vanuit werden veel outdoor activiteiten georganiseerd. Hostel na wat zoek werk gevonden, dorp San Gil is gebouwd tegen een berg helling op. Met hellingshoek van meer dan 20% naar beneden was het leuk manoeuvreren. Helaas mocht ook hier de motor niet binnen, opnieuw opzoek naar een parking. Zelfde avond nog opgegeven voor de rafting de volgende dag.

Dinsdag morgen, rond de klok van 9 uur zouden we te horen krijgen of het raften door zou gaan. Te kort aan deelnemers of te hoog waterpeil kon nog wel eens roet in het eten gooien. Waterpeil was nog 20cm te hoog, 3 uur later zou het mogelijk wel kunnen. Weergoden waren ons niet goed gestemd, waterpeil was in deze 3 uur juist met 30cm gestegen, conclusie te veel stroming te gevaarlijk. Na gevraagd na wat de mogelijkheden waren voor een eventueel middag activiteit. Dorp verder was de mogelijkheid voor zogenaamd Caving. Diverse ondergrondse op natuurlijke wijze ontstane kamers konden worden bezocht. Dit leek mij wel wat, mooie dag breker. Was de enige klant, dus samen met de gids afgedaald in de grot. In de gangen stond op de meeste plaatsen 30 centimeter water. Op aantal plaatsen was de doorgang zo nauw dat je nog net het hoofd boven water kon houden. Hoogte punt was een duik onder gesteente door, deze was nodig om de resterende 3 kamers te bezoeken. Had mijn camera mee, waterproof dus mooi wat foto’s kunnen schieten.
Terug in het hostel afgesproken met 2 Duitsers ergens te gaan eten. Zij wisten een goede hamburger tent, waar ze een dag eerder ook hadden gegeten. Dit restaurant was tevens vertrek plaats voor een mountainbike tour. De onzekerheid voor het wel niet doorgaan van het raften, goede verhaal van de eigenaresse bracht ons op het idee te gaan mountainbiken.

  

Woensdag morgen half acht op, spullen gepakt. Zouden ontbijten in het zelfde restaurant waar we de vorig avond waren geëindigd met eten. Rond klok van 9 uur stond de Landrover met daarop 9 tal fietsen voor ons klaar. Een viertal jongen Colombianen maakte onze groep compleet. Alle vier spraken Engels, kwam goed uit. De gids was een Australiër, werd vergezeld door een Engelsman. Volledig outfit kregen we voorgelegd, helm kniekappen etc. Korte instructie over veiligheid en vooral dat we ons het eerste half uur moesten inhouden en ons zelf de tijd moesten geven aan de fiets te wennen. Toch iets te enthousiast vertrok één van de Colombianen en na de 3e bocht lag deze dan ook in de greppel. Schade aan lichaam en materiaal viel gelukkig mee, na checkup konden we weer verder.  Rit ging over verschillende paden en was voornamelijk downhill. Na 15 kilometer na beneden was er een korte klim van zo’n 5 minuten, tijdens de laatste 400 meter brak ik het complete frame van mijn mountainbike. Fiets bleek toch niet bestaand tegen zoveel Hollandse andijvie. Beneden aangekomen werden de fietsen opgeladen om na volgend (letterlijk) hoogtepunt gebracht te worden. Hier kregen we eerst onze lunch, 2 voortreffelijke sandwiches. In totaal zo’n 50km downhill gereden, daarna volgde een zogenaamde cross country. Wat zoiets inhield als uur lang een workout. 15km heuvel op heuvel af, de gids gaf de tip mee dat we maar in ons hoofd moesten houden, dat na elke klim er weer een afdaling tegenover stond. Samen met de twee Duitsers vertrokken en zonder iets te hebben afgesproken alle drie de 15km in een ruk afgelegd. Na 47 minuten 15km verder was ik dan ook helemaal gesloopt. Maar we hadden het gehaald, volgens de gids was dit een zeer nette tijd, zelf had hij er 37 minuten over gedaan. Na cooling down van 3 km downhill waarna de mountainbike voor de laatste keer werden opgeladen. Uur later zaten we opnieuw in hetzelfde restaurant aan weer een heerlijke Hamburger.
Geslaagde dag!!

De onzekerheid van het raften, heeft mij doen besluiten door te rijden naar El Cocuy. Alleen de rit er naar toe was het al waard. Afstand was kleine 200 km, maar was compleet dag vullend. Bijna geen asfalt gezien, heerlijke klimmen over gravel paden, tot met paden met grotere keien. El Cocuy ligt in het begin van de Andes, op een hoogte van 3000 meter. Door de hoogte, begint het daar vaak aan het eind van de middag te regenen. Met deze wetenschap was ik vroeg vertrokken en weinig stops gemaakt. Zodat ik voor de regen zou aankomen in Cocuy. Met een gemiddelde van 30km/h had ik alsnog 6.5 uur nodig om in het dorp te geraken. Precies voor de regen, vond ik een klein oud hotelletje. Door middel van opnieuw veel hand gebaren en stuk papier mijn kamer gereserveerd. Motor kon in apart vertrek geparkeerd worden. Was op mijn kamer wat spullen aan sorteren, kwam de eigenaresse met de vraag of ik trek had ik een lunch. Dat hoefde ze geen twee keer te vragen, of juist wel want voor ik duidelijk had wat ze bedoelde had ze het misschien al wel 4 keer gevraagd.
S’ avonds in het dorp nog wat rond gelopen, kwam stom toevallig nog een stel tegen uit België.

    

Vrijdag ochtend motor gepakt om het park te verkennen. Was mij duidelijk dat je je ergens moest registeren. Dit ivm veiligheid maar ook natuurlijk stuk inkomsten. Had de vorige avond al wat rond gekeken voor het betreffende kantoor, niet gevonden. Met de motor paar rondjes door het dorp, toen maar richting boven, kantoor zou zich daar wel bevinden. Niet dus, we zien wel had mijn best gedaan. Al rijdend over de paden, zag ik twee jongens lopen, die ik herkende uit hostel in San Gil. Waren Nederlanders, welke 2 dagen eerder waren vertrokken. Ze vertelde mij dat ze de afgelopen dagen veel hadden gewandeld. Tot wel 4400 meter waren ze geweest, afgelopen nacht hadden ze beide slecht geslapen en last gehad van symptomen van hoogteziekte. Zelf overnacht ik weer in het dal, wat zo rond de 3km ligt.
Bij één van de controle posten van het nationaal park werd is gevraagd om mijn registratie. Ja die had ik niet, beetje grappen over de motor en het niet kunnen vinden van het kantoor. Probleem werd er niet van gemaakt, mocht alleen geen extreme wandeling gaan maken. Was toch al niet het plan, even ander half uur de benen gestrekt. Weer verder met de motor, legt je toch stuk eenvoudiger verschil in hoogte af. Op zeker moment zag ik op de GPS een actuele hoogte van bijna 4000 meter staan. Test geslaagd, motor liep nog zonder problemen. Deze hoogtes zal ik in Peru en Bolivia vaker tegen komen.

Zaterdag morgen toch maar weer vertrokken, El Cucoy is het waard om aantal dagen rond te hiken. Dit is in je eentje wel een erg eenzame aangelegenheid. Bestemming voor vandaag was Sogamoso, had opnieuw de keuze, kwalitatief goede wegen maar 80km omrijden, of kortste route door de bergen. De keuze was snelgemaakt, aantal keren gestopt bij tegemoet komende passanten, of ik mij in de juiste richting begaf. Kaart materiaal was opnieuw niet afdoende. Keer op keer het antwoord ‘si señor’ doorrijden dan maar. Na 30km in onzekerheid zat ik weer op een weg welke zich ook op de gps bevond.
Langs de kant van een van de berg wegen stond een tweetal motoren. Bij een van de motoren was het achterwiel verwijderd, deze lag midden op het pad. Korte blik maakte mij duidelijk dat ze bandenlichters misten. Kon ik mooi even helpen, uur later sukkelde ik achter het tweetal aan. Na mijn hulp wilden ze mij wat drinken aanbieden, geen idee waar. Besloten te volgen, zou wel zien hoe het zou lopen. Dorp verder stopten we bij een winkeltje zoals hier zoveel zijn. Biertje was voor mij wat te vroeg op de dag, en had nog flink eind te gaan. Gekozen voor een flesje cola, om daarna het drietal uit te zwaaien. Na nog eens 50 kilometer onverhard bedacht ik mij dat met een gemiddelde van 40km/u  het nog wel eens lastig kon gaan worden om Sogamoso te bereiken voor donker. Gelukkig werd ik opnieuw gered door beter begaanbare wegen en ging het gemiddelde snel omhoog. Rond 17.00 plaatselijke tijd had ik het hostel gevonden. Een ontzettend groot landgoed met daarop verschillende gebouwen welke omgebouwd waren tot verblijfplaatsen.
Hier was ik van plan de zondag te verblijven, beetje op rust komen. Plannen voorbereiden voor de aankomende week. Dit grote landgoed had wel als nadeel dat deze stukje buiten de stad lag. Wandeling van 20 minuten was nodig om in het centrum te komen. Pizzatje gegeten en portemonnee aangevuld. Terug deed ik er iets langer over, in het donker lijken al die straten op elkaar. Straat namen hebben ze hier niet, wel nummers. Gelukkig genoeg mensen op de straten die je de juiste richting op kunnen sturen.

Vertrokken, eindelijk rijden!!

Eindelijk de Motor

Geduld is soms nodig om te krijgen wat je graag snel voor elkaar wilt krijgen. Andersom is het ook waar, had mij al voorbereid op week om de motor uit de haven te krijgen. Zijn uiteindelijk 3 werkdagen geworden met een weekend er tussen.

Zondag eerst maar eens lekker uitgeslapen. Uit eindelijk ga je bed vanzelf uit nadat om 11.00 uur de airco word uitgeschakeld. Stijgt de temperatuur in de slaapkamer snel tot wel 30 graden plus. S’middag beetje rond gelopen door de stad, wat zeker de moeite waard is. Cartagena is een stad met historie, die zie je duidelijk terug aan de oude vestigingsmuren.

Maandag morgen wekker strak 7 uur gezet om zo rond 8 uur bij het kantoor te zijn waar ik mijn verzekering wilde afsluiten. Werd verwezen naar 2e bali waar iemand me al snel briefje onder de neus drukte met het word DIAN. Oke dus verkeerde volgorde, had eerst de tijdelijke import documenten nodig anders geen verzekering. Sta je 5 minuten later weer buiten, snel bekeken dus. Had de keuze of half uur wandelen richting de douane, of taxi. In Colombia is ook de zogenaamde motortaxi, rijden honderden mensen rond met een 2e helm onder de arm. Voor 1.5 dollar brengen ze je door heel de stad, wel met gevaar voor eigen leven. Andersom kon ik mooi afkijken hoe het verkeer zich nou precies gedroeg. Binnen bij de Douane, aangegeven in welke haven mijn krat zich bevond, had ik zaterdag ochtend te horen gekregen. Afspraak werd gemaakt dat om 2.00pm mijn motor zou worden gekeurd.
Op naar de haven om de kist te slopen, mja dat gaat niet zo maar. Je hebt eerst goedkeuring nodig om toegang te krijgen. Na 3 doorverwijzing zat ik bij een jongen aan het bureau, geschat van de zelfde leeftijd als ik. Allerlei documenten kwamen op tafel, waar ik allemaal 3 keer mijn volledige naam, handtekening en paspoortnummer op moest vermelden, geen idee wat de inhoud was van de a4 vol tekst waar ik voor tekende. Belletje werd gedaan naar de haven, dat ik er aankwam en ongeveer half uur nodig had om te assembleren. Voorwiel, stuur en voorspatbord moest weer op zijn plek. Dit was goed, kon mijzelf naar de siesta om 2.00pm melden bij de ingang. Kist stond er netjes bij, was zelfs nog extra ingepakt met krimpfolie. Met wat geweld de hardboard platen uit elkaar getrokken. Niet veel later stond Mario de inspecteur erbij. Wilde mijn Kentekenpapieren zien en natuurlijk het frame nummer. Om deze te bekijken moest motor eerst uit de kist, dit duurde hem te lang, hij geloofde het wel. Het assembleren duurde al met al toch iets meer als een uur, zat te tobben met het voorwiel. De remblokken zaten niet goed op de plek, en wilde snelhandelen omdat twee haven medewerkers mijn motor omhoog hielden. Wat toch niet een erg lichte bezigheid is. Na de 5e poging zat het voorwiel erin, aantal stickers uitgedeeld als bedankje. Pas naar het verkrijgen van de documenten van douane en verzekering kom je de haven uit.
Dus op naar Mario om de papier op te halen, deze had hij helaas nog niet gereed. Hier moest ik nog ruim uur op wachten. Tijd tikt door, werd allemaal te kort dag. Besloten om de motor nog dag extra in de haven te laten staan. Tijd om verzekering te regelen was er ook niet meer.

Dinsdag morgen weer het zelfde ritje, maar nu met papieren om de SOAT (verzekering) te regelen. Dit keer had ik wat langer werk maar nu wel met het resultaat dat ik mijn verzekering had geregeld. Nu alleen nog even de motor de haven uit duwen, zat tenslotte geen benzine in. Zo snel gaat dat helaas niet, stond een klein misselijk foutje op de douane papieren. Hierdoor kreeg ik geen uitrijd toestemming, moest eerst recht gezet worden door de douane. Daar gaat je tijd, hup nog een siesta van 2 uur ertussen en sta je om half 3 s’middag op punt waar je om 10 uur had willen zijn. Binnen het haven terrein waren opnieuw minimaal 2 documenten te regelen, maar voelde dat nu goed zat. Uur later stond ik aan de poort, een laatste check en op naar het tankstation. Gelukkig aan de overkant, dacht bij mij zelf gooi maar niet te vol. Mocht toch iets loos zijn na 4 weken stilstand dan is de tank in ieder geval niet te zwaar. Moet je dit alleen wel juist communiceren, waar ik 10 liter bedoelde stond de tankbediende mijn na kleine 6 vragen aan te kijken. Tank zat nokkie vol, aargh. De tankbediende rekende tenslotte niet in liters maar in de gebruikelijke gallons. Af rekenen ging al net zo soepel, op de pomp stond 70.000 vermeld, dat is makkelijk afrekenen. Blijkt de tax appart verrekend te worden, had het gevoel dat hij mij probeerde te lichten. Maar dit schijnt gebruikelijk te zijn. Dus moest 10mill extra afreken dan op de pomp stond vermeld.

      
Op naar het hostel, had begrepen dat ik mijn motor daar wel ergens binnen kwijt kon. Ging iets moeilijker als gezegd, moest een kleine 10 treden een trap op. Met wat hulp en een lange balk ging dit uiteindelijk nog enigszins eenvoudig. Eerst maar eens een biertje om te vieren dat, alles tot zo ver was gelukt. Tassen uitgepakt en alles een nieuwe juiste plek gegeven. Bij de winkel nog 3 liter wat gehaald, voor de warme omstandigheden ’s avond de route voor de volgende dag in de GPS geladen. Wat gekletst met die of gene, bed tijd keer goede lange nacht maken.
Woensdag ochtend spullen op de motor pakken, eerste keer altijd wat onwennig. Toch nog wat dingen verplaatsen. Er kon vertrokken worden, uitgezwaaid door één van de hostel crew. Is zelf een Argentijn die onderweg is met de motor naar Mexico, had even een break genomen in Colombia. Werkte nu ruim een maand in het hostel waar ik verbleef. Had van hem nog adres gekregen om olie op te halen. Dit is als water voor mij, met een tekort aan olie is het snel afgelopen met de pret. Stad uit en een mooie route langs de oceaan. Omgeving varieert enorm, zo ook de huizen. Ook veel armoede, huisje gebouwd van stalen golf plaatjes. Had avond er voor mijn camelbag gevuld met water, wat ik ook wel nodig had. De luchtvochtigheid en warmte maakt wel dat je door blijft rijden, moment stoppen en het zweet breekt je aan alle kanten uit. Als eerste gestopt bij een soort van mud vulkaan. Een kleine vulkaan waar modder naar boven word gedreven vanuit de aarde. Dit zou heerlijk gevoel moeten geven. Vanwege mijn kleding en drang om te rijden weer op route gegaan. Santa Marta zou de eind bestemming zijn. Niet ver daarvan was een camping voor surfers. Hier mijn tent op gezet. Nadat ik wat kip rijst en soort van plaat geslagen gebakken banaan gegeten had. Nog een uurtje bij de tent gezetten, heerlijk in slaap gevallen. Rond 6 uur weer eruit, eerst een frisse duik in de zee. De surfers probeerde enkele meters met de golven mee te surfen. Tent opgeruimd en alles op de motor geknoopt.
Nu kon ik vertrekken, zag tot mijn teleurstelling dat mijn achterband stukken uit de noppen mistte. De achterband had ik ooit bij partij onderdelen gekocht, helaas was deze 1 breedte maat groter dan in normaal monteer. Had er dus een uitdaging bij voor vandaag, opzoek naar een nieuwe band. In Riohacha, via via uit eindelijk bij een Yamaha dealer uitgekomen. Deze konden mij gelukkig aan een nieuwe band helpen, wel compromis meer weg georiënteerd. Door mede deze tegenvaller stuk van mijn voorbereidde route ingekort om zo redelijke tijd aan te komen in Valledupar. De avond ervoor hier adres gevonden van mooi plek voor een overnachting. Hostel had mooie buitenplaats, waar je heerlijk kon nagenieten van de trip. Een Colombiaanse verkoper van cosmetische stuff, verbleef in dezelfde kamer. Hij sprak erg goed engels, leuk om een conversatie te hebben over het reilen en zeilen in Colombia.

Vrijdag morgen, tent hoefde ik niet te pakken dit scheelt enorm in de tijd. Rond half negen zat ik op de motor. Mij voorgenomen om eerst 50km te rijden als voor ik ga ontbijten. Moest die dag toch zo’n 400+ km afleggen. Bij een klein winkeltje gestopt om wat broodjes te kopen. Aan gegaapt word je overal vooral in de kleine dorpjes. In de volgens de bevolking veel te dikke motorkleding, en voor hier een bijzonder zware motor. Overal waar je stilstaat komt wel de vraag aanbod hoeveel cilinder inhoud de motor heeft. (seiscientos) Na ontbijt weer opstap voor een volgend deel van de etappe. Op veel plaatsen werd er aan de weg gewerkt, hierdoor was het verkeer vaak van 1 kant afgesloten. Omstebeurt mocht dan 1 richting langs het obstakel rijden. Je moest al snel op zo’n punt 10 minuten wachten, na het zoveelste punt het voordeel van een motor uitgebuit. Meer het binnenland in, was kans op een tegenligger gering en altijd voldoende ruimte elkaar te passeren. Rond de klok van 3 kwam ik aan in de stad Magangue, nog kleine 50km tegaan. Uurtje mooi optijd dus, helaas had ik geen rekening gehouden met een overtocht van 20 minuten en een wachttijd voor vertrek van een uur. Daarin tegen was de overtocht wel een leuke ervaring. Voor het oog een erg oud uitziend hok, maar voer snel genoeg om te genieten van een fris briesje. Op de boot een soort van milkshake gedronken, voor wat extra energie. De adviezen voor het niet eten van gewassen sla en zuivel etc besloten toch maar beetje te negeren. Anders word de keuze wel erg beperkt, maag heeft nog geen krimp gegeven. Na de overtocht, gas er maar opgegooid. Wilde graag voor het donker ik Mompos aankomen. Wel zo makkelijk zoeken, afstand was nog zo’n 38km. De eerste 15 km was de weg nog behoorlijk, laatste stuk was nauwelijks over een weg te spreken. Vol gaten en stukken aangevuld met losse gravel en stof meuk. Kon mooi mijn Marokko ervaring gebruiken en al staand met behoorlijke snelheid mijn bestemming bereiken. Heerlijk gereden vandaag, hostel ziet er echt fantastisch uit. Dat voor nog geen 8 euro per nacht. Mompos is een histories stadje, maar door de slechte bereikbaarheid zijn er niet veel toeristen.

Blijf nu hier 2 dagen om wat bij te komen en poging te doen om mijn spaans woordenboek wat uit te breiden.

     

Laatste dingen, Vliegreis en eerste dag in Cartagena

Laatste dingen

Omdat ik niet van vervelen hou had ik bedacht dat het verstandig was om in de tussentijd dat mijn motor onderweg was naar Cartagena een motor blokje op te knappen. Had genoeg onderdelen liggen, blok gespitst tot de versnellingsbak eruit kon. Tandwiel van de 5e versnelling op de 2e as vervangen was weer iets nieuws voor mij. Kwam uiteindelijk toch nog tijd te kort, onderblok is klaar, topset zit er op maar moet nog worden afgerond.

Vliegreis

Donderdag ochtend samen met mijn ouders om 4.00 uur vertrokken, s´avonds de laatste spullen er bij gezocht, vergeten doe ik toch iets. (nagelknipper, al weer gevonden, gekocht) In Brussel aangekomen ging het navigeren naar het vliegveld gelukkig redelijk eenvoudig, onderweg net even stil gestaan bij Antwerpen. Mijn bagage ingecheckt en opweg naar de gate. Stiekem toch nog beetje spannend, trip over de oceaan is toch de eerste keer. In Madrid aangekomen had ik het idee dat ik wel erg weinig tijd had tussen de 2 vluchten. Gelukkig zou mijn bagage vol automatische op de volgende vlucht gezet worden. Als een brugpieper die de bus nog net wil halen over het vliegveld gesneld. Bleek ik mij vergist te hebben in de tijd van openen van de gate met vertrekt tijd van de vlucht. Voor niks het zweet op mijn rug gelopen. kon nu mooi wel uur uitrusten bij de gate.

De vlucht zou zo’n 10 uur duren, begon met een uur vertraging. Iets met een extra check op de bagage. Had een plek toegewezen gekregen langs het gangpad. We kregen tot 3x toe, soort van voedsel toegediend. Was goede manier om wakker te blijven en ook nog wat binnen te krijgen. Sinds jaren niet meer zo veel achter een volgend gelezen. Rond 16.00 uur Colombia’s tijd aan gekomen in Bogota. Hier moest ik door de douane, altijd vervelend. Maar met een EU passport ben je toch maar bevoorrecht. Vanuit Brussel had ik te horen gekregen dat ik mijn bagage zelf van de band moest halen en met me mee moest nemen voor de binnenlandse vlucht. Aangekomen bij de bagage band bleek er geen tas voor mij bij te zijn. De ‘baas’van het vliegveld, althans dat beweerde hij, gaf aan dat mijn bagage opnieuw vol automatische naar Cartagena zou gaan. Ga je toch beetje opweg met het gevoel, als dat maar goed komt. Had  te horen gekregen dat ik naar een andere terminal moest. Makkelijker gezegd als gedaan, gelijk de proef op de som, 2 agenten aangesproken of de richting waar ik naar opweg was de juiste was. Uhu, mooi niet, maar ze hadden wel even tijd om mij lopend bij de juiste bus af te zetten die me naar de juiste terminal zou brengen. Top, een mede passagier zag mij wat moeilijk uit het raam kijken en vroeg waar ik naar opweg was. Toevallig hadden we beide de zelfde bestemming was dus weer eenvoudig opgelost.

De binnenlandse vlucht zou ruim een uur duren. Ging allemaal erg gemakkelijk, het vliegtuig was modern toestel met betere stoelen dan de vlucht ervoor. In Cartagena begon het wachten op de bagage, duur als snel lang. Maar kwam toch goed, en op naar de Taxi. Verlangde wel naar mijn bedje, had een hostel geboekt. Taxi gevonden en 10 minuten later stond ik voor de deur van de Viajero Hostel. Mijn prebooking werd gecheckt en na douche vond ik het welletjes op naar bed.

Vrijdag,
Op naar de haven, had gps coordinaten in mijn garmin gezet, lopend erheen. Dacht zo’n kleine 2.5 km, maar denk dat het eerder 3 0f 4 was. Maar vond de haven, nu opzoek naar het kantoor van Ecu Line. Had een adres maar had deze niet goed genoteerd of klopte niet. Terug naar een hoofdkantoor van de haven, was wel iemand die wist waar ik moest wezen. Fijnloos dirigeerde hij mij door de straatjes, bij voordeur werd aangebeld. Was van buiten maar slechtaangegeven dat dit juist pand betrof, dus zonder hulp had ik het niet gevonden. Nu begon de uitdaging, zonder één woord spaans communiceren met iemand die niet één word engels spreekt. Als snel werd gebeld met het hoofdkantoor in Bogota. Boodschap kwam er op neer dat ik eerst een rekeing moest betalen. Dit kon ik cash betalen bij een bank paar straten verderop. In Pesos wel te verstaan, had gerekend op dollars. Dus eerst op jacht naar een werkend bankautomaat. Die van de bank waar ik was accepteerde mijn Rabo pas niet, gelukkig na kleine 10km lopen een gevonden waar ik 700.000 pesos kon pinnen, in biljetten van 20.000. Was een stapel van zo’n 40 biljetten, portemonnee kon iig niet meer dicht. Terug aangekomen bij de bank, bleek deze siesta te hebben. Weer 2 uur verloren, in een parkje beetje liggen dutten. Kijken of ik wat spaanse worden kon leren, viel niet mee met 35 graden in de schaduw.

Na 2 uur stond weer bij de bank, ging nu vlot, kreeg een stempel ter bevestiging van betaling en op naar de Eculine office. Kreeg hier een stempel en de opdracht naar de DIAN (douane) te gaan. Hier kwam ik een oude bekende tegen van eerder die morgen, deed even een goed woordje voor mij en kon zo mooi twintig tal mensen voorgaan. Werd een tolk bij gehaald, aller aardigst meid die mijn bijzonder goed hielp. De douane moet de kist waar mijn motor in zit controleren en vroeg naar de locatie van de container. Sta je opnieuw met je mond vol tanden, geen idee. Opnieuw de gang gemaakt naar de office van Eculine. Hier werd mijn na 10 minuten het woord mañana duidelijk. Volgende dag om 10 uur kon ik terug komen om dit bevestigd te krijgen. Nog even langs de douane om dat mee te delen, dit betekende dat ik pas weer terug hoef te komen as maandag.

In het hostel met 2 Duitsers en een Britse over en weer over elkaars reisplannen gesproken. Mooi wat tips verzameld over Zuid Amerika. Blijft toffe manier van overnachting, paar lekker koude biertjes gingen er ook wel in. Net naar midden nacht heerlijk in slaap gevallen, morgen weer een dag.

Zaterdag:
Op naar office waar ik mijn verzekering zou moeten kunnen regelen. Na gisteren een kleine 15km gelopen te hebben voel ik dit wel in de benen. Nijmeegse moet bij terug komst geen probleem zijn. Was natuurlijk een gokje, zaterdag morgen wel of niet openen. Helaas, kan het maandag opnieuw proberen, op naar de office van Eculine waar ik gelukkig zonder te veel moeite te horen kreeg waar ik maandag opzoek kan naar mijn container.

Nog beetje door de stad geslenterd, een pet gekocht om me een beetje te beschermen tegen de felle zon. In een parkje beetje uitgeblazen, wat een hitte. Ben benieuwd hoe dit gaat zo meteen op de motor. De politie/defensie had iets van een tentoonstelling van hun gereedschap en speelgoed. Wel leuk om even van dichtbij te bekijken, een drone, een op afstand bedienbaren bommen ruimer, camera in de vorm van een handgranaat. De aandacht werd gewaardeerd, gelijk werd een een engels sprekende agent bij geroepen voor wat uitleg. De gastvrijheid in dit land is bijzonder te noemen.

Voorbereidingen 2013

De Motor

    

De afgelopen 3 maanden hebben in het teken gestaan van de voorbereidingen voor de reis door Zuid Amerika. De ‘reis’ motor had na eind september 2013 niet meer gereden en kon wel wat aandacht gebruiken. Het motorblok was oke bevonden na kleine 6dkm door Spanje en Frankrijk. Zo maar een kleine opsomming wat er aan de motor is gedaan, veranderd.

• Zowel voor als achtervering geserviced, de achterschokbreker door JD Shocks, ook wel bekend als Jan Droog uit Pijnacker.
• De voorbouw van de motor aangepast, roadbook verwijderd en ruimte gecreëerd voor spare parts rondom de koplamp.
• Na verkoop van de Garmin C60, moest er ook weer voorziening voor de vervangende Montana worden aangebracht.
• Het achterrek, bevalt al kleine 40dkm uitstekend, heeft kleine aanpassing ondergaan dmv toevoeging van een Otterbox 1900 waar mijn gereedschap kan opbergen. Tevens mijn bandenlichters vaste montage gegeven in het rek.
• De carterdeksels vervangen door andere exemplaren en deze in de kleur zwart gespoten. Het hele frame waar nodige bijgetipt met hammerrite.
• Natuurlijk een olie wissel, ook de tussenplaten uit mijn benzine tank gevist, deze lagen al een tijdje los en maakte een vreselijk herrie om het moment dan de tank bijna leeg was.
• Setje verse michelin T63 mijn alltime favorit.

Het Vervoer

    

Dit was een heel nieuw aspect voor mij, het laten vervoeren van de motor over de Oceaan. Je stapt er helemaal blind in en begint met rond vragen/mailen. Mensen van de DTA, MF en ARM heb ik gevraagd naar hun ervaringen mbt de verschillende optie’s. Je heb in wezen 3 optie’s, Vliegtransport, Roll on- Roll off en ingekrat in kist en verzamel container. Elk heeft zijn voor en nadelen en deze keuze is vooral gebaseerd op eigen voorkeur en budget.
Uit eindelijk heb ik gekozen voor het vervoer in een krat, hierover kan ik dan ook het meeste melden. Heb mijn vervoer geregeld via DCL uit Ridderkerk. Dit is een eenmans bedrijfje, Chris Stapels heeft jaren lange ervaring mbt zeevracht.
Vliegtransport:
Snel (motor vlieg als het waren met je mee, douane afhandeling is eenvoudiger en vaak daardoor goedkoper)
Kosten voor vervoer per vliegtuig zijn erg hoog, Heb prijzen via offertes binnengekregen tot 2300 euro. Dit is tot 8x duurder dan in een krat, al komen daar hogere inklaringskosten bij.
Roll on – Roll off:
Transit tijd van zo’n 20 dagen naar Cartagena, dit is gelijk als met ingekraten motor.
Motor kan in rijdende staat aangeleverd worden bij de haven in Zeebrugge. Vanaf Cartagena wordt deze weer van de boot gerold.
Kosten zijn 2x zo hoog als met een gekrate motor, ander nadeel is dat je er geen bagage op of aan kan bevestigen. Het ruim van het schip is vrij toegangelijk voor het boot personeel, dit wordt om die reden afgeraden / uitgesloten.
Vaar schema heb ik in de mails geen duidelijkheid of gekregen, geen wekelijkse afvaart.
Ingekraten motor:
Transit tijd van 20 dagen, vaar schema is kleine 2 maanden van te voren bekend. Het is verstandig om een haven uit te zoeken waar wekelijks een boot op vaart vanuit Rotterdam. Hierdoor kan je, vliegticket boeken en zorgen dat je motor aantal dagen voor jouw aankomst aanwezig is in de haven.
Kosten zijn rond de 300 euro, dit is dus de goedkoopste variant. Grote voordeel is dat je gemakkelijk je bagage en motor uitrusting kan toevoegen aan de zending.
Groot nadeel is de onzekerheid van de wijze van transport en eventuele bijkomende onverwachte kosten.
Een kist is noodzakelijk, deze moet aan de ISPM15 norm voldoen. Dit heb ik opgelost door gebruik te maken van een Harley Davidson krat en deze vermaakt naar afmetingen voor mijn motor. Het geheel bekleed met hardboard wat niet onder ‘hout’ valt is dus voldoet aan de ISPM15.
Chris heeft mijn verscheping ondergebracht bij EcuLine. Via hun website kan je dmv je Bill of Lading formulier je zending volgen.

Verdere details mbt afhandeling in Cartagena volgen.
Nadat mijn motor in de kist had plaats genomen heb ik deze vervoert per aanhanger naar Rotterdam. Daar aangekomen moest ik mij melden, kreeg een veiligheids hesje aan en mocht mij bij de andere chauffeurs melden. Nadat er plek bij het dok was vrijgekomen mocht ik mijn aanhanger voor rijden. Toch maar even doorgevraagd, het hoogte verschil tussen het vrachtwagendock en mijn bakwagentje kan niet de bedoeling zijn. Mocht uiteindelijk bij een normale schuifdeur voorrijden. Al snel kwam een heftruck chauffeur voor rijden en pikte de kist van de aanhanger. Na mijn enigste papier(bewijs) in ontvangst en weg was die. Ik had een lege aanhanger, verder geen documenten na da niks. Zal wel goed komen, op naar huis.

Opnieuw naar Marokko, Raid 2012

Na de leuke ervaringen van de 2011 editie van de Raid de l’Amitié zal ik ook dit jaar weer verschijnen aan de start. De afgelopen periode, vooral in de laatste weken druk geweest met de motor gereed maken. Moest opnieuw veel gebeuren, had na de editie van vorig jaar een lijstje gemaakt met dingen die anders moesten. Twee weken voor vertrek met het vliegtuig hebben we de motoren met een grote aanhanger net boven Parijs gebracht. Hiervandaan worden ze per truck naar Marrakech gebracht. Daar zal de start zijn, route gaat dus precies tegen de richting in van vorig jaar. Waar juist de finish in Marrakech was.
Dit jaar is het zowel voor de organisatie als ook onze eigen Nederlandse DTA club, de viering van het 25 jarig bestaan.  Om deze reden zal deze editie een speciaal tintje krijgen. Vooral de grotere deelname van uit Nederland is erg leuk te noemen. In totaal 18 motoren en een eigen volgbus reizen af naar Marokko. De organisatie heeft dit jaar een etappe meer in het programma voor de 150 deelnemers.
Via een sportzaak in Woerden hebben we 70 tal schoenen gesponsord gekregen die samen met nog veel meer schoenen en kleding ook mee gaan naar Marokko. Deze zullen door de organisatie overhandigd worden aan de lokale bevolking.

De motor is opnieuw helemaal uit elkaar geweest, voorzien van een fris motorblok. Tevens is er een stuurdemper geplaatste om de impact van grote stenen te dempen. Tegen het lek rijden heb ik de voorband voorzien van een bieb, soort van met slijm gevulde binnenband zonder luchtkamer.  Verder is het rijwiel gedeelte gelijk gebleven, deze was goed bevonden. Wel gaat er opnieuw een kist mee met onderdelen hierin zit onder anderen een tweede schokbreker, verschillende motor pakkingen en ook een tweede wielset is mee gegaan naar Parijs.

Het rijden zal opnieuw een uitdaging worden, wel zal de ervaring van vorig jaar verschil maken. Vooral de wetenschap dat het een meerdaags evenement is, wat betekend dat je krachten moet sparen. Niet alleen voor je zelf maar ook voor de motor, heel houden is het belangrijkst. De eerste dag en laatste dag zijn het meest verraderlijk, de eerste om je gretigheid te temperen en de laatste om juist de concentratie erbij te houden. Het avontuur zal er niet minder om zijn, de routes zien er weer veel belovend uit. Afgelopen dagen wat filmpjes en foto’s opnieuw bekeken om er wat in te komen. Kan dan ook niet wachten om te vertrekken, we hebben 3 dagen voor de start van de rally geplakt om alvast te acclimatiseren. Die paar dagen in Marrakech zijn geen straf is een mooie bruisende stad.

29/04 : Marrakech – Tinerhir 30/04 : Tinerhir – Merzouga
01/05 : Merzouga – Mhamid
02/05 : Mhamid – Mhamid
03/05 : Mhamid – Gué Jeff
04/05 : Gué Jeff – Tata
05/05 : Tata – Icht
06/05 : Icht – Plage Blanche
07/05 : Plage Blanche – Agadir

Filmpje Noorwegen

Tijdens mijn laatste twee weken heb ik de camera gemonteerd. De route door Noorwegen heb afgelegd samen met een andere nederlander.

Afsluiting in Noorwegen, Thuis komst

Week 36,37 KM stand 20.011    6 september t/m 13 september

Mijn verblijf in de hostel op de Lofoten was de laatste paar dagen goed bevallen. Dit was de reden dat ik hier nog een nacht extra wilde overnachten. Op de route naar de Lofoten toe was ik er achter gekomen dat er een paar bouten die mijn motorblok in het frame moesten houden waren losgelopen. Deze kon ik mooi maandag morgen bij de plaatselijke garage vast zetten. Het weer was niet zoals we de afgelopen dagen gewend waren, zo nu een dan een buitje en een grijze lucht. Toch waren er een aantal met de roeiboot uitgevaren om de lunch met vis veilig te stellen. Er werd zelfs een 5.5 kilo zware joekel van een vis gevangen. Omdat ik dinsdag morgen erg vroeg moest vertrekken om de ferry van 07.00 uur te halen, heb ik s’avonds al afscheid moeten nemen van iedereen. Ik wilde de volgende morgen zo min mogelijk mensen storen dus alvast mijn bagage zoveel mogelijk ingepakt en beneden neer gezet.
Om vijf uur dinsdag morgen ging de wekker, snel bed uit, wekker uit. De oude visserman uit Noorwegen was ook al wakker. Samen ontbeten en om kwart voor zes de deur uit om te vertrekken. Gelukkig zag het weer er niet slecht uit, kon mooi droog de 70km naar Moskenens afleggen. Aangekomen bij de haven van Moskenes, stonden twee motoren te wachten voor de ferrie, verrassend genoeg hadden ze beide een gele kentekenplaat. Met een paar grote stappen naar beide heren gelopen , voor het eerst in 1,5 maand kon ik gewoon in mijn moedertaal communiceren. De overtocht naar Bode, was een over 125km, hadden ruim 3.5 uur de tijd om elkaar de sterken verhalen te vertellen. De overtocht ging hierdoor sneller als verwacht, jammer genoeg veranderde het weer ook snel. Bij de Shell mijn tank volgegooid bleek ik niet met pin te kunnen betalen. (was al de tweede keer bij de Shell, verwacht je niet van zo’n international) Ze accepteerde wel mijn euro’s maar niet met wat je noemt een faire wisselkoers. Regenbroek aan en op pad dan maar, plan was om via de 17 (kustweg) naar het zuiden te rijden. Dit betekende wel een groot aantal ferries, het begon al goed de eerste ferry miste ik dus mocht een uur wachten op de volgende. Als lunch een stuk cake gekocht en wat te drinken, onder een afdak van een gesloten kroeg kon ik mooi droog mijn tijd uit zitten. Toevallig ontdekte ik een onbeveiligd wifi netwerk, mijn lunch gegeten was het uur zo voorbij. Aangekomen aan de overzijde arriveerde ik 17 kilometer verder bij de volgende ferrie.
Het typische Nederlandse weer, lijkt aantrekkings kracht te hebben op de Nederlanders want ook hier stond weer een motor met een geel kenteken. Het was Rik, een jongen uit Eindhoven welke net als ik op de weg terug was richting Nederland. Hij had een vreemd verhaal zeven weken geleden was hij vertrokken met zijn GS naar de Noordkaap. Na 2.5 halve week op de terug weg werd zijn motor gejat. De situatie was dat hij midden in de nacht (wel was het nog licht)zijn motor had verlaten op een afgelegen plek om daar te vissen. Half uur later hoorde hij een motor weg rijden, snel realiseerde hij dat dit zijn motor wel moest wezen. Dit is een erg ongewone situatie in Noorwegen en de landelijke media gaf er hierdoor veel aandacht aan. Zes dagen later werd Rik gebeld dat zijn motor weer terecht was, hij besloot vanuit Nederland weer terug te keren naar Noorwegen om zijn vakantie alsnog af te maken. Besloten samen op te rijden, was wel even wennen na ruim 2.5 maand alleen gereden te hebben. Het weer wilde niet echt opknappen, dus besloten we om een overdekte overnachtingsplek te zoeken. Deze vonden we op een camping in een verbouwde schuur waar een kleine ruimte was met twee bedden. We mochten gebruik maken van de gemeenschappelijke keuken, toilet en douche. Binnen kon mooi onze kleding drogen, er was zelfs een speciaal ding die er voor moest zorgen dat mijn laarzen droog zouden worden.
Woensdag morgen hing er opnieuw regen in de lucht, uit voorzorg de regenkleding aangetrokken. Hoeveelheid regen die we woensdag gehad hebben was niet vergeleken met de vorige dag, zo nu en dan deed de zon zelfs een moedige poging. De route bracht ons opnieuw langs zeer mooie plaatsen en over verschillende ferries. Omdat het tegen de avond er na uitzag dat het ’s nachts niet droog zou blijven besloten we opnieuw opzoek te gaan naar een overdekte slaapplaats. Een camping lag te veel voor de hand, dus besloten we onze vraag voor te leggen aan een boer. Het duurde even voor we de boer hadden gevonden, wel was zijn reactie positief. Aan de overkant van de weg had hij een volledig gemeubileerd huis, we werden zelfs gevraagd of dit naar het zin was. Wat denk je, we vroegen naar een overdekte plaats in zijn autogarage en wat krijg je compleet huis. We vielen van de ene verbazing in de andere, koffie was aanwezig, cd’s voor in de cdspeler met hilarische muziek en cabaret. Ons eten bereid in de pannen van de beste man, hadden een doos vol hamburgers gekocht. Deze gelijk maar allemaal gebakken, gelijk een goed lunch voor morgen. Bleek zelfs draadloos ontvangst te hebben van de naast gelegen woning. Het klopte allemaal precies, ga er maar van uit dat we dit verdient hadden na de regenachtige dag eergisteren.
Ontbijt bestond uit een hamburger, in combinatie met een suiker bolletje smaakt toch niet helemaal zoals het hoort. Er hingen wel wat wolkjes in de lucht maar overgrote deel was blauw, beloofde een mooie dag te worden. Regenbroek kon uitblijven, scheelt weer dat vervelende geklapper aan de benen. Door het regelmatig gebruik van regenbroek was deze bij het kruis volledig open gescheurd, was nu meer een regenvanger dan protectie. Mijn voorwiel hobbelde wat meer dan ik gewend was dus besloten het balhoofd lager iets strakker te zetten. Rik kon mooi in de zelfde tijd onze burgers opwarmen, waren gestopt op een mooi uitzicht punt. Bleek bij wegrijden toch iets te veel spanning op het lager gezet te hebben, kon dus bij de volgende stop opnieuw mijn toolbag te voorschijn halen. We hadden al heel wat moois gezien, maar toch zijn sommige stukjes alsnog verbazingwekkend. Denk aan de atlantic route, Trollstigen en de Geiranger fjord op één dag. Een zonnetje er bij en je dag kan niet meer stuk. Na 500km tegen het eind van de dag, werd het tijd om een plekje voor de tent te zoeken. Net voor het dorpje Geiranger, de tent opgezet. Paar kilometer eerder hadden we onze boodschappen gedaan, voorgebakken aardappel stukjes, met spekjes en voor de kleur nog blikje erwten erbij. Onze blikken bier in het water van de Fjord gestald zodat ze mooi kunnen afkoelen. De vele kilometers zorgde ervoor dat we niet veel later onze slaapzak opzochten.
Vrijdag morgen zou het een relaxt daagje worden, plan was om stuk van ongeveer 150kilometer te rijden naar Innvik. Hier had Rik namelijk op de heenweg naar de Noordkaap, twee ontzettend aardige mensen ontmoet. Was een wat ouder echtpaar,  welke nog erg actief in het leven stonden. Vissen, hout bewerken noem het maar op. Rik had voor deze mensen een stel Hollandse klompen meegenomen, deze had hij beloofd op te sturen vanuit Nederland. Langs brengen is natuurlijk veel leuker en was gelijk onze slaap plaats weer georganiseerd. De vorige dag hadden we 2 duitsers gesproken die ons vertelde dat het zeker de moeite waard was om de Dalsnibba berg op te rijden. We hadden toch wat tijd en besloten te gaan kijken, weer was niet zoals gisteren maar was nagenoeg droog. De Dalsnibba is een van de hoogste berijdbare bergen in deze omgeving, tot 1500 meter. De route ging over een gravel pad met veel haarspeld bochten, was alweer genieten. Boven aangekomen begon het zelfs te sneeuwen, ook aan mijn vingers was het goed te voelen dat de temperatuur maar net rond het vries punt zat. Tevens was het natuurlijk weer een uiterste erbij op mijn lijstje, 45 graden boven nul en nu dus vorst. Gelukkig was het een paar honderd meter lager een stuk behaaglijker, de neerslag veranderde in miezer. Rond een uur of 13.00 kwamen we aan in Innvik, na een bak koffie en coup soep bij het echtpaar. Rik ging vissen met de roei boot en ik kon mooi proberen mij olie lek te vinden. De laatste twee dagen ging het van kwaad tot erger,  de laatste gerepareerde seal bleek oke. Wel vond ik dat de meeste m6 bouten van mijn linker carter deksel waren los gelopen. Hier kwam dan ook de olie vandaan, puntje voor de volgende keer. Onder tussen verging het Rik die nog aan het vissen was er goed. Hij had al bijn 40 vissen gevangen, had zelf nog niks gevangen in Noorwegen. Dit was de uitgelezen kans mijn geluk te beproeven, had de lijn nog maar net in het water laten zakken of had al beet. Hier was geen geduld voor nodig, binnen het half uur ontrokken we nog 15 vissen uit het water. Na ons diner met onze eigen gevangen vis, werden we naar de berghut, cabine van het echtpaar gebracht. Dit kleine huisje stond op de berg zo’n 300 meter hoger dan het dorp Innvik. Er was geen stroom of leiding water aanwezig, wel een houtkachel en een soort van chemische toilet. Het uitzicht was fenomenaal, Noorwegen is echt het vakantie land bij uitstek.
’s Morgens beide een verhaal in het gastenboek geschreven, huisje netjes achtergelaten. Gelukkig hoefde we niet de hele weg naar beneden te voet af te leggen. Onze gastheer stond ons al op te wachten met de auto. Vis bij het ontbijt mocht natuurlijk niet ontbreken, zelfs wat bammetjes voor onderweg kregen we toegestopt. Dagali was de bestemming, de dag bestemming was een door Rik eerder ontmoeten raftbedrijf. Heerlijk gereden langs verschillende bijzondere natuurverschijningen waar een aantal ontzettende watervallen het hoogte punt waren. In Dagali aangekomen, troffen we gezellig bedrijf aan, opnieuw hadden we geluk. Het was vanavond namelijk een afscheidsfeest voor de medewerkers. Deze werken namelijk alleen in het hoofdseizoen binnen dit bedrijf. Er was een BBQ georganiseerd, dit in combinatie met de hotpool en een fles Fisk maakte het tot een leuk feestje. In het begin van de avond de temperatuur van het meer onderzocht, wist niet hoe snel ik eruit moest. De hotpool van 40 graden is dan toch even wat beter uit te houden.  De medewerkers van dit bedrijf kwamen van uit heel de wereld, Tsjechië, Zimbabwe, Australië. Iedereen had zo weer zijn eigen verhaal en reden om hier te zijn. Onze gisteren gevangen vis, werd op de BBQ geroosterd. We konden de nacht doorbrengen in een outdoor tent.
Toch iets minder fris als normaal werden we de volgende morgen wakker. Had ontdekt dat van uit Larvik zo’n 250km van Dagali, vandaan rond half zes een ferry vertrok naar Denemarken. De overtocht zou zo’n 3.5 uur duren, half zes was haalbaar. Bij de eerste de beste supermarkt een ontbijt gekocht met een pak sinaasappelsap. Was ondertussen al net na de middag, dus een ontbijt ging er wel in. De omgeving veranderde langzaam naar een steeds vlakker geheel, het werd duidelijk dat dit onze laatste dag werd in Noorwegen. We hebben een fantastische tijd gehad, het was een mooie afsluiting van mijn reis. Noorwegen is een aanrader voor iedereen die houd van een wat meer actieve vakantie. Aangekomen in Larvik konden we nadat we onze tickets hadden gekocht vooraan aansluiten. Als motoren mochten we als eerste het dek op, de ideale voorkeursbehandeling. We stonden met 3 motoren aanboort, de 3e was een Deen welke voor een paar dagen in Noorwegen was wezen rondrijden. Boven aan dek snel een plaats opgezocht waar we onze avond konden doorbrengen. Op de ferry waren verschillende restaurants, winkels etc niet te vergelijken met de ferry van Turkije naar Rusland. We hebben daar onze laatste Noorse kronen opgemaakt. De overtocht ging vrij snel, nog even wat geprobeerd te slapen omdat we geen idee hadden hoever we nog zouden rijden. Ondertussen was het donker geworden en zo rond 10 uur ’s avonds, veel zouden we in ieder geval niet meer rijden. Een plek zoeken voor de tent zou niet zo eenvoudig worden, tevens was het regenachtig in Denemarken. Bij het verlaten van de boot, spraken we de Deen nogmaals aan, hij vroeg ons wat onze plannen waren voor vanavond. Op zijn voorstel om bij hem te slapen, zo’n 5 kilometer van Hirshall konden we geen nee zeggen. Opnieuw troffen we het, een leegstaande vakantie woning was ons gegund. Op de ferry hadden we al gegeten, tijdje naar de Deense televisie gekeken en een verhaaltje geschreven in het gastenboek. Nog maar 2 dagen verwijderd van huis, zou zelfs in 1 dag kunnen maar moet natuurlijk wel leuk blijven.
Het weer zag er niet slecht uit, al hingen er wel wat wolkjes in de lucht. Vandaag zouden we voor de laatste dag samen rijden, de laatste dag zouden we ieder onze eigen route rijden. Op de rechte wegen lag mijn snelheid een stuk lager dan die van Rik, om een beetje comfortabel te cruisen ga ik liever niet harder dan 105km per uur. Het rijden in Denemarken is maar saai, vergeleken de afgelopen weken. Ben bang dat het rijden over de Nederlandse wegen niet veel beter zal zijn. We hadden gekozen voor de west kust route in plaats van de snelweg. Hierdoor reden we door de kleine dorpjes wat toch voor wat afwisseling zorgde. Onze bestemming was dit keer Glückstadt in Duitsland, was een afstand van ongeveer 600km. Het weer was wat wisselvallig geworden en kon dus mooi mijn nieuwe regenbroek uittesten. In Glückstadt vonden we een jeugdherberg, waar we besloten te overnachten. We deelde onze kamer met een Duitser die met zijn fiets een lange tocht langs de Duitse kust lijn had gemaakt. Hij reed op een oude Zwitserse fiets van uit het leger, met daarachter een aanhanger, in totaal woog het spul bijna net zoveel als mijn motor. Sjapo dat hij dit eigenhandig in beweging kon krijgen, hij vertelde ons dat zijn gemiddelde snelheid niet veel hoger lag als 13km/u.  Omdat het maandag avond was er in het stadje weinig te beleven, maar in het hostel een bierje gedronken.
Dinsdag ochtend word je dan toch beetje vreemd wakker, vannacht zou ik weer in mijn eigen bed slapen. Mijn familie weer zien etc, nog maar 450km verwijderd van huis. Motor voor de laatste keer gereed gemaakt voor vertrek, nog paar foto’s gemaakt van de duitser zijn combinatie. Tot een uur of elf zijn we nog samen op gereden, aangekomen bij de Bremerhaven een bak koffie gedaan. Rik zou via Duitsland binnendoor terug rijden naar Eindhoven, zelf wilde ik zo noordelijk mogelijk Nederland weer in. Hier scheiden dan ook onze wegen, het was een goede week geweest dat we samen hebben gereden. Via de A7 kwam ik bij Nieuweschans Nederland weer binnen. Binnen door naar Hogeveen gereden om daar vandaan de snelweg te nemen naar Utrecht. Tijdens mijn vertrek, nam ik thuis afscheid daarna bij mijn opa en oma om als laatste bij Arie Molenaar mijn laatste onderdelen op te halen. Nu in tegen gestelde richting, reed ik langs Arie Molenaar, mijn opa en oma en op naar huis.

Nu dan dit was het dan, hoe heb ik dit ervaren. Hoe zou ik deze ervaring moeten beschrijven, zo maar paar vragen die de afgelopen week thuis kreeg. Zelf vraag ik mijzelf dit ook af, maar goed antwoord heb ik er niet op. Zoveel gezien en meegemaakt, ontzettend veel indrukken gekregen. Het enthousiasme van de mensen die je onderweg ontmoet, die je van alles schenken. Onderdak, eten en stuk gezelligheid, ik kan niet anders zeggen dat ik het erg getroffen heb, alles wat ik nodig had heb ik ontvangen. Het zo geplande leven in Nederland verruilen voor het onbekende, elke dag weer een verrassing. Geen zorgen voor morgen, die zijn nog niet relevant eerst die van vandaag. Het rijden met de XT uitgerust met zo min mogelijk bagage was elke dag weer een feest. Moest misschien af en toe was sleutelen, maar dat was in de lijn van de verwachting. Dit was mijn laatste verslag m.b.t. mijn reis, heb wel nog wat beeld materiaal waar ik nog wat mee wil gaan doen.

Iedereen die tijdens mijn reis meegelezen heeft, wil ik bedanken voor hun reacties al dan niet achteraf. Was voor mij een stimulans om de tijd te nemen dit op te schrijven.

Grens’overgang’, terug in Europa

Week 35 KM stand 16.623    26 augustus t/m 5 september

Vrijdag morgen ging de wekker weer lekker optijds. Er zou weer gereden gaan worden, na 4 dagen niet of bijna niet gereden te hebben. Had er weer zin in, ook de bestemming was niet onaantrekkelijk Helsinki Finland. Hier zou ik verblijven bij jong couple welke ik ontmoet had in Turkije. Via facebook hadden we contact gehouden, toen ik aangaf er een kans was dat ik Finland zou bezoeken werd ik gelijk van harte uitgenodigd. Één voorwaarde een fles russische wodka, samen met mijn gastheer deze wezen kopen in de lokale supermarkt. In Rusland zijn namelijk meer soorten wodka te koop dan verschillende bier merken. Er zou smaak verschil in zitten, ik zelf proef op zijn hoogst verschil in alcohol percentage. Na de aankoop, rond half tien elkaar voor de laatste keer de hand geschud. Toch vreemd, elke keer geeft het afscheid nemen een bepaald niet te plaatsen gevoel. De afstand naar de grens was ongeveer 230km omdat ik geen idee had hoelang de grens overgang ging duren bijna in één keer naar de grens gereden. 30km ervoor voor de laatste keer de goedkope benzine van rusland er in gegooid, gouw wat gegeten en de laatste paar km. Bij de grens aangekomen stond er een rij van zo’n 100 auto netjes te wachten op hun beurt. Hoefde maar kort na te denken om te beslissen dat ik hier niet op ging wachten, met de gedachte ‘ik ben hier de vreemdeling’ ben ik ze netjes allemaal voorbij gereden. Tot de laatste 3 auto’s daar was klein gaatje en mijn motor tussen gekwakt. Aangekomen bij de grenscontrole, had ik het voordeel dat ik een EU pashouder ben. Stond al snel voor aan, bleek ik een soort vragen formulier te moeten invullen. Niet al de vragen waren duidelijk maar samen met een behulpzame Fin kwamen we er uit. Bij het volgende hokje tbv je passport stond een wat langere rij, netjes aansluiten dan maar. Al met al stond ik 1.5 uur later te wachten voor de slagboom, papieren waren geregeld nu de bagage controle nog. Echt veel zin om iet uit te pakken had ik niet en gelukkig dacht de grensbeambten er het zelfde over. Hij voelde wat aan de bovenste bagage tas en gaf sein dat ik mocht vertrekken. Dat was het dus, Rusland het land wat voor mij één grote verrassing was. Stiekem ben ik nog niet klaar met dit land en zou ik graag keer terug willen naar het noorden. Hier had ik nu de tijd niet voor, Visa en de verzekering liepen beide af.
Hoe zat het ook al weer, de klok moet verzet worden. Wat denk je maak ik mooi de fout om zoals gewoonlijk de klok vooruit te zetten. Zoals afgesproken met Edu kwam ik om 17.00 uur aan in Helsinki bij een groot treinstation, bleek ik dus mooi 2 uur te vroeg te zijn. Wat doe je dan, even kijken bij de Mac Donalds is altijd gratis internet. Daar maar heen gereden, op het terras kon ik heerlijk in de zon even uitrusten. Mijn MC Flurry betalen met de euro, de kleding, de druk bellende mensen we zijn echt weer terug in Europa. Al de jongens lijken hier wel geboren op een skateboard, het ziekenhuis zal er wel dagtaak aan hebben. Nu wel op de juiste tijd kwam ik voor de tweede keer van de dag aan op het treinstation, op de fiets kwam Edu even later ook aanrijden. Wel gek, we hadden elkaar ontmoet in Göreme Turkije, en ruim 1.5 maand later ontmoeten we elkaar opnieuw. Edu en Kirsi zijn weer normaal aan het werk en ik beweeg mij nog steeds voort op de Ténéré. Samen rijden we naar hun appartement waar ik eerst even lekker douche. ’s avonds gaan we met zijn tweeën naar het centrum, Kirsi is nog aan het werk maar komt ook naar de afgesproken plek. Met zijn 3e eerst wat bijgepraat, hoe het vervolg van ons beide reis was verlopen. Via een lange wandeling door het druk bezochten centrum kwamen we uiteindelijk bij een electro bar uit, hier was het niet zo druk dus besloten we naar binnen te gaan. Edu moest de volgende dag, zaterdag al weer vroeg werken dus echt laat mocht het niet worden. Bij thuis komst eerst onze vantevoren bereiden kippenpoten met aardappelen uit de oven opgegeten. Nadat we met zijn 3e met moeite de sofa in een bed hadden omgetoverd kon ik voldaan gaan slapen. Zaterdag morgen was het vanzelf sprekend iets later voor ik het bed verliet. Bij de supermarkt mijn ontbijt gekocht en wat op internet gesurft. Tegen een uur of 11 moest ik toch echt beginnen aan mijn motor. Had opnieuw problemen met zijn vermogen, laatste gedeelte van de rit van gisteren kon weer niet harder dan 80km/u. Had het idee dat opnieuw aan de tweede carburateur lag dus die eerst maar eens nakijken. Ik was lekker aan het sleutelen op het plein, aan het appartement.

Dit was een aardige Fin niet onopgemerkt gebleven en kwam vragen of ik hulp nodig had. Vertelde wat ik dacht dat het euvel was en al snel toverde hij een bus remreiniger en nog wat gereedschap tevoorschijn. Samen al pratend over motoren en tegelijkertijd alles grondig gereinigd, weer terug geplaatst in de motor. Hierna een bak koffie gedronken in zijn appartement, en wat tips gekregen over een mooie route door Finland.
Zondag morgen eerst heerlijk uit geslapen, mijn verslag van de laatste week in Rusland afgerond. In de begin van de middag macaronie bereidt om zo met een volle maag te vertrekken voor een tocht door Helsinki. Met de tram, naar het centrum om vandaar naar één van de grootste parken te gaan. Helsinki is een erg groene stad, over in de stad zijn grote parken te vinden.
Maandag morgen tegelijkertijd op met Edu en Kirsi, snel de motor beladen en ontbeten. Voor de tweede keerdeze reis afscheid genomen, en via de ring Helsinki verlaten. Mijn route ging weer terug in de richting van Rusland in dit gebied bevinden zich honderden meren. Buiten Lapland in het noorden is dit één van de mooiste streken in Finland. Had een camping gevonden in mijn navigatie systeem, aangekomen op de camping, bleek ik bijna de enigste gast te zijn. Daarbij stond de prijs mij niet aan en ben ik paar km verder gereden. Onderweg wat boodschappen gedaan, en besloten maar een mooie plek te vinden voor mijn tent. Op de doorgaande weg afgeslagen richting een meer. Via een kort onverhard pad kwam ik uiteindelijk bij een soort van trekkershutje, bestemd om te schuilen voor de regen. Beter kon ik niet krijgen, mijn motor voor de ingang geparkeerd, slaapzak uitgerold en begonnen met mijn lunch voor te bereiden. Dit keer stond rijst met witte bonnen op het menu. Voor het donker was nog even een korte wandeling gemaakt, om daarna snel onder de dekens te gaan.
Mijn ontbijt bestond dinsdag morgen uit een pakje yogurt welke ik van de vorige avond had overgehouden. Was vanochtend al optijd op, mede doordat toch een klein beetje fris was. In deze tijd van het jaar kan het hier soms zelfs een paar graden vriezen s’nachts. Rond een uur of 8 zat ik dus al weer op de motor. De vorige dag liep de motor nog niet naar mijn zin, tevens moest ik achterbrug voorzien van wat nieuw vet. Dit samen met een aankomende bui waren de reden om te stoppen bij een autogarage. Hier kon ik mooi binnen sleutelen, en gebruik maken van hun gereedschap. Ruim een uur later verliet ik de garage, het regende nog steeds maar had als ik mijn gewenste kmters wilde rijden geen andere keus. Gelukkig komt naar regen meestal zonnenschijn en klaarde de lucht langszaam wat op. Kwam nog dicht langs een klein vliegveld waar net 4 gevechtsvliegtuigen opstegen. Even kijken naar dat geweld van de straalmotoren, ze vertrokken in groepjes van twee. Toen ik wilde vertrekken bemerkte ik dat mijn voorrem aanliep, de remblokken waren versleten had gelukkig nieuwe bij me. Het werd dus een echte sleuteldag, met behulp van een touw en een lantarenpaal hield ik het voorwiel in de lucht. Voorwiel eruit, remblokken wisselen het voorwiel er weer in, de remmen even pompen en er kan weer gereden worden. Dit alles duurt niet lang maar heeft zijn tijd nodig, gelukkig was het ondertussen beter weer geworden. Had een adres van een camping gevonden op een soort van klein eiland midden in een zeer groot meer. Via een kabel pont kwam ik op het eiland aan, via een rond weg kon je het hele eiland rond rijden. Zo kwam ik vanzelf aan op de camping, het seizoen was over en de camping was eigenlijk gesloten. De douche was nog steeds aangesloten en had wat aanspraak dus het was precies wat ik zocht.
‘S nachts had toch wat geregend, dus de tent was de volgende morgen nog wat nat. Gelukkig was het op het moment van inpakken wel droog en geprobeerd de tent zo droog mogenlijk in te pakken. Via dezelfde sleep pont weer terug naar het vaste land, planning was om naar de grens te rijden tussen finland zweden. Na zo’n 50km eerst maar eens gestopt voor bak koffie, was toch wat koud. Het was nooit mijn plan geweest om door de scandinavise landen te rijden, dus was niet voorzien van de juiste kleding. In Oulu een vrij grote stad in Finland vond ik gelukkig thermo ondergoed en een warme sweater. De warme sweater gelijk maar aangetrokken en dit maakte het rijden een stuk comfortabeler. Via een kleine grens overgang kwam ik in Zweden aan, het viel mij op dat er helemaal geen controle was tussen beide landen. De grens was open net zoals tussen Nederland en Duitsland. Er hing nog steeds regen in de lucht en had weinig zin om mijn tent voor een tweede keer nat te laten regenen, besloot ik opzoek te gaan naar een overdekte plek om mijn tent neer te zetten. In een klein dorpje aangekomen vroeg ik een bewoner of hij een mooie plaats wist. Bij toeval vroeg ik het precies aan de juiste persoon, hij bracht mij naar een leegstaand huis. Er was kookgerei aanwezig, stroom alleen geen water en verwarming. Dit was al stuk comfortabeler als mijn tent, prachtig dus. Mijn eten bereid en een start gemaakt aan dit verslag. Toen het buiten begon te schemeren het bed opgezocht, door de kou en regen vreet het rijden wat meer energie. Volgende morgen een klein briefje geschreven als dank voor het gebruik maken van deze accommodatie. Vandaag was het plan om naar Noorwegen te rijden, toch wel het land in Scandinavië. Via paar echte adventure wegen kwam ik aan bij truckstop, restaurant had wel zin in bak koffie. Officieel waren ze nog gesloten maar bak koffie was gelukkig niet te veel gevraagd. Ruim een uur later, weer helemaal op temperatuur gekomen mijn route vervolgd. Had mooi stuk van 45km echt offroad voor mij, of het helemaal legaal was weet ik niet maar het was puur genieten. Via de E10 kwam ik uiteindelijk dichter bij Noorwegen aan, dit was duidelijk merkbaar door de verandering van de omgeving. Verschillende keren moest ik stoppen om een foto te maken van dit moois. Net voor de grens tussen Zweden en Noorwegen mijn benzine tank nog volgegooid. Ruim 60km over de grens was het tijd om opzoek te gaan naar een slaapplaats, net voor het dorp Bjervik zag ik toevallig een motor staan met ernaast een tent. Ernaast gestopt om een praatje te maken, het was een duitser die net als ik onderweg was naar de Lofoten. Er was op de parkeerplaats genoeg plaats om ook mijn tent neer te zetten. Met zijn tweeën is het toch algouw wat gezelliger als alleen, samen eten gemaakt. Roger was onderweg naar de Noordkaap, en was dus eigenlijk pas aan het begin van zijn trip. Het beloofde de volgende dag mooi weer te worden.
Roger had gereserveerd bij een hostel in Stamsund, ik zou wel zien of ze nog een plekje overhadden. De route naar Stamsund was dit keer ook weer puur genieten, de ruwe rotspartijen het water de bruggen. Aangekomen bij de hostel, bleek deze zich strak aan het water te bevinden. Er waren mensen aanwezig van verschillende nationaliteiten. Er hing een erg gezellige sfeer, een wat oudere man uit het zuiden van Noorwegen genoot hier ook van zijn vakantie. Hij ging elke dag met de roeiboot de haven uit om te vissen. Bij het avond eten trakteerde hij dan op zijn verse vis.
Zaterdag hadden we afgesprokken om met een kleine groep de lofoten te gaan verkennen. ’s morgen gezamelijk vertrokken, een aantal met de gehuurde auto en wij met de motoren. Heerlijk zonder bagage, dit geeft toch nog even iets meer vrijheid. We hadden een aantal goede tips gekregen van plaatsen en punten die we moesten bezoeken. Één daarvan was een wandeling van ruim een uur over een berg rug, het was een geweldige tocht welke eindige aan een klein strand. Via dezelfde weg weer terug gewandeld, ondertussen hadden we wel trek gekregen. We vulden onze maag bij een supermarkt, hierna keerde we voldaan terug naar de hostel.
Zondag morgen was tijd om ouderwets uit te slapen. Na het onbijt met Arne (de oude visserman) en Roger met de roeiboot vertrokken om wat vissen te vangen. Mijn geduld is vooral met vissen al niet zo groot maar naar 2 uur vissen werd deze uiteindelijk toch beloond met drie grote vissen. Onze lunch voor de avond was geregeld, nu nog lunch gereed maken. Uiters behendig verwijderde Arne de niet eetbare delen uit de vis. Volgens Noorwegens traditie word de vis niet gebakken maar gekookt. ’s middag nog even een kort dutje gedaan, om zo bij te komen van de laatste 5 dagen op de motor. Zondag avond gezellig de gevangen vis gegeten, heb in de afgelopen paar dagen al meer vis gegeten dan ik normaal eet per jaar. Het bevalt wel hier en daarom besloten om nog en dag langer te blijven hier op de Lofoten. Mijn route voorbereide voor de aankomende dagen, dit verslag afronden etc. Ik hoop woensdag in Trondheim aan te komen.